jueves, 22 de diciembre de 2011

No somos iguales, no tenemos a penas intereses en común...
Somos dos extrañas personas que se juntaron... ¿por un casual?, ¿por algo llamado destino?, ¿por suerte o por desgracia?, ¿o porque sencillamente ocurrió sin más?
La verdad es que no lo sé, pero tampoco sé si debería importarme o no.
Esto se basa en confianza, en dar y recibir, en dejar de mentir de una vez y decirnos las cosas claras.
¿Hablando se arreglaban las cosas no? Pues espero que sea verdad...
Sé que te prometí varias cosas hace un tiempo, pero no soy tan fuerte como había pensado... Me costará más alejarme de lo que yo creía...

¿Sabes de qué me estoy dando cuenta? De que puede que el problema principal sea que tenemos demasiado carácter y choque tanto... Si no me crees, fíjate en nuestras conversaciones...

jueves, 15 de diciembre de 2011

A veces siempre hay miedo

A veces llorar de alegría puede ser bueno, llorar te ayuda a pensar, te ayuda a dormir y te ayuda a expresar.
Me gusta llorar al pensar que no soy tan distinta como pensaba, que a pesar de todas esas lágrimas amargas, de todas esas personas que he dejado atrás y que me han dejado y olvidado, aún siguen existiendo otras que me demuestran con pequeños detalles que no importa lo que soy, si no, simplemente como soy.
Me siento orgullosa de saber que no voy regalando partes de mí por ahí sin obtener nada a cambio, más bien me siento algo realizada. Me gusta saber que el pasado no siempre es malo, que el pasado y los pasados pueden seguir ahí aunque no sepas que están.
Gracias.

"Realmente no estoy tan solo" Ricardo Arjona






















"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

domingo, 11 de diciembre de 2011

5

No todo es fácil, y vivir es lo más difícil de todo.
Pero tú me lo haces más ameno, eres capaz de hacerme simplemente feliz.
Todos sabemos que cada uno tiene sus defectos, que nadie es perfecto, que no todo es para siempre y que todos tenemos un final.
Pero de momento, solo me quedaría por decirte que te quiero, que muchas veces tuvimos nuestros más y nuestros menos, pero dime por qué estamos aún al pie del cañón. Creo que no aguantamos tanto e hicimos tantas locuras como para que esto se acabe aquí.
Te propongo seguir adelante, continuar haciendo locuras una vez más. Te planteo algo nuevo pero cotidiano, te ofrezco un beso día a día y un te quiero sincero. Te prometo contártelo casi todo, como bien dices "todo el mundo tiene ciertos secretos". Te digo que intentaré confiar un poco más día a día.
A cambio te pido una mínima parte de todo lo que yo pienso hacer, ayúdame a conseguirlo y haré lo mismo contigo.
¿Qué me ofreces tú?


Hoy solo el humo de mi cigarro me puede obstaculizar el cielo, las diminutas estrellas de allá arriba me hipnotizan cada vez más, ya no me siento con fuerzas de moverme, y mi pequeña lágrima salada tampoco ayuda.
Mientras consigo bajar mi mirada poco a poco, siento como un suave dúo de música formado por un violín y un piano se cuelan entre mis oídos. Siento como mi cuerpo se aligera, puedo volar en este mismo instante, y así perseguirte, llevarte a lo más alto...
Mis pupilas se quedan clavadas en el reflejo de la luz de la luna, hace que los tejados mojados por el temporal, parezcan el mismo cielo, ondulado por las oscuras tejas, dándole al infinito un sentido caótico.
Y las pequeñas luces de Navidad, brillan en alguna que otra ventana, anunciando que algo de felicidad inventada está a punto de llegar para volverse a ir un 7 de enero, un día como otro cualquiera.


"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

sábado, 10 de diciembre de 2011

Echo de menos


  • Que me des un abrazo con el que sentirme mejor
  • Que seas la que me seque las lágrimas
  • Un beso cada mañana


Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer... mais voto de menos todo o que facía que estiveras orgullosa fai tan só un ano


jueves, 1 de diciembre de 2011

Pensábamos que eramos polos apuestos, creíamos que nada teníamos en común. Pero esas dos personas poco a poco se fueron atrayendo, para algo era totalmente opuestas. 
Esto para ellas eran inconcebible, no entendía lo que tenía la otra que tanto le obsesionaba... Tampoco llegaban a saber por qué tanto duraba la cosa, para nada eran de esas idílicas personas que se buscan día a día hasta ser felices y comer perdices....
Aún ahora no lo entienden, pero tampoco importa mucho, la una se complementa a la otra. Una no deja que la otra haga cosas innecesarias y sin sentido, y la otra intenta que la anterior no se caiga lentamente. Ninguna sabe cuidar de sí misma, pero si de los demás.
Parece ser que tampoco eran distintas del todo, simplemente imperfectas, humanas y distinto de lo común.
"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

jueves, 24 de noviembre de 2011

Secreto en la Oscuridad 3

Las palabras escritas se sucedieron día tras día, durante una semana, entre dos ordenadores.
Un día, harta de todo, Xiana decidió quedar con Alley de nuevo, necesitaba ver esa sonrisa de nuevo. Por una vez en su vida quiso ser ella misma...



Xiana no paraba de mirar nerviosa la puerta, mientras, los niños patinaban en la pista, esa semana le había tocado trabajar de monitora. Tras menos de quince minutos, y desesperada, salió a la puerta a fumar, lo necesitaba. Allí se encontró con ellos, Kurt, Paul y Bruce, los había conocido aquella fantástica noche, y esos eran sus motes. Estaban esperando por Alley, iban a ir a su bajo a "viciarse un poquillo".

De repente una pequeña sombra apareció a su lado, era Alley. Tímida, la saludó con una sonrisa, le pareció que Alley había guiñado el ojo derecho, tapado por su negro flequillo. Una sensación extraña invadió el cuerpo de Xiana, más que extraña era nueva, y más que invadir su cuerpo, se concentró en su pecho y su estómago. Era una de las sensaciones más placenteras y completas de las que había experimentado hasta ese mismo instante, durante su corta vida.Alley les dio las llaves y los tres se marcharon entre risas mientras Xiana y Alley entraban en la pista de patinaje, donde Xiana se disculpó por cinco minutos, tenía que ayudar a su compañero con los niños. 

Alley la siguió con la mirada, si hubieras visto su embobada cara... La observaba como si se tratara de algo fantástico, irreal y maravillosamente especial. Xiana se dió cuenta, se acercó y besó su suave mejilla, haciendo que su cara adquiriera un color rosa bastante gracioso.

Tras quince minutos, que se les hicieron eternos, salieron y se dirigieron al bajo. Estaban todos: Kurt, Paul, Bruce, Moon, Lay, Justin, Rob . Se respiraba algo especial en el ambiente, una sensación de relajación se apoderó del cuerpo de Xiana tan pronto como empezó a hablar con ellos. Parecía que llevaban toda la vida juntos, las risas se dieron continuidad una tras otra, semejaban estar completamente alelados por el aire. Y Xiana, tras mucho tiempo, o simplemente por primera vez en su vida se sintió completa, y más aún cuando sintió un cálido abrazo y un beso en la nuca.

miércoles, 23 de noviembre de 2011

Secreto en la Oscuridad 2

El móvil del Xiana empezó a sonar. System of a Down no sobresaltó a Alley, quería que ese momento en el cuartillo el portal de Xiana nunca terminase.

                              -¡Mierda son mis padres!

Xiana cogió sus cosas y se dispuso a entrar en el ascensor pero una pequeña mano le agarró el brazo, le dió la vuelta y le plantó un beso puro, perfecto, casi.

Las llaves se movieron en la puerta más ruidosamente de lo que Xiana habría querido, tras ella con cara de dormido tu padre empezó con un sermón que en dos semanas sería parte de su rutina. Mientras escuchaba una especie de fonemos seguidos, po rsu mente solo pasaba lentamente esa noche, y en su boca el olor de una persona que le mostró su verdadero yo con tan solo un beso.
Entre el acohol, el nerviosismo, la felicidad y el éxtasis incrementao por alguna que otra substancia nociva, ni cuenta se dió de que ya se encontraba en cama, escribiendo y soñando despierta, por fin, después de mucho tiempo. 


"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."





viernes, 18 de noviembre de 2011

A veces me pregunto por qué escribo, si en realidad sirve para algo todo lo que estoy haciendo.
Por una parte sé que escribo para los demás, para que se apliquen a su día a día mis palabras, en ocasiones obsoletas; pero por otra, para poder hablar conmigo misma, para expresar lo que puedo sentir a veces, o para escribir una letra tras otra sin más. 
Pero en realidad pienso que simplemente son palabras vacías, que nadie las escucha, que nadie las comprende...
Bueno, supongo que seguiré escribiendo por el simple hecho de que me gusta y de que puede que se convierta en mi forma de aclarar lo que se suponga que tengo en la mente....

jueves, 17 de noviembre de 2011

Secreto en la Ocuridad

Era una noche, tranquila, como otra cualquiera, en la pequeña ciudad de "Ungenannt". Una pandilla de adolescentes cantaban borrachos tirados en la puerta de la única discoteca abierta que de aquella había en la ciudad.

Xiana decidió salir esa misma noche para probar suerte una vez más, y saber si de verdad era tan antisocial como la gente pensaba. Hacía ya un tiempo que se había quedado sin nadie, pero por suerte esa noche la gente con la que salía era distinta, y quizás más amable de lo normal, vamos, de lo que ella cabía esperar. Con ellos había compartido juegos, risas, canastas, bailes... Pero eso ya era otra historia.
Sin saber por qué empezó a hablar con Alley, era diferente a las demás especial, su sonrisa la embriagaba, era tan perfecta... Su olor a libertad despertaba en Xiana algo nuevo, una sensación antes inexplorada, pero de la cual jamás se olvidaría.... Sin poder evitarlo Xiana ya había hecho a Alley parte de ella misma
.
Xiana no paraba de mirar aquellos dos ojos penetrantes que se confundían con la oscuridad de la noche, para ella Alley era el centro de su mundo en aquellos instantes. Después de haber sufrido y llorado tanto, Alley había sido la primera persona en sacarle una sonrisa, en alejar de su mente todo lo que la había atormentado durante los últimos meses.

El momento culmen, el que quedaría en las mentes de esas dos personas, sería cuando aparecieran los primeros rayos del sol.

Xiana se tenía que ir rápido a casa y Alley decidió acompañarla, al llegar a su portal ambas se sentaron sin saber qué hacer. Entonces, de repente y sin saber por qué Xiana empezó a soltar pequeñas risas nerviosas, contagiando así a Alley.
Sin notarlo, los dos cuerpos se fueron acercando poco a poco, hasta que de repente Alley decidió hacer lo que llevaba esperando toda la noche: la besó, la dejó sin respiración, hizo de Xiana el momento perfecto.

Y así en la oscuridad de la noche dos personas empezaron a ser cómplices de un secreto.


"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

domingo, 13 de noviembre de 2011

Déjame, simplemente me apetece...

¿Qué más da? Otro día más en esta mierda de ciudad... Solo me queda esperar, aguantar, sollozar hasta decir basta ya. Mientras, tú te conformas con vivir, beber y gastar. Simplemente eres feliz, disfrutas, te conformas con decir que es así, que no das más de ti. Y yo, contraria a ti, digo que no hay porque rendirse, porque redimirse de  los actos ya hechos, son meras anécdotas de un presente ya pasado. Ya no miro atrás, ni siquiera por un minuto más, no vale la pena llorar por algo que no te contento jamás...

 "Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

sábado, 5 de noviembre de 2011

Swallows

Parece que unas golondrinas no quieren emigrar, no quieren marcharse a pesar del frío invierno que acaba de llegar de golpe, haciendo que nosotros, los llamados "humanos", corramos debajo de la lluvia para retomar nuestra rutina una vez más.

Las ha confundido mi terraza, donde aún hay flores de vivos colores, queriendo soportar el frío rocío de estas mañanas nuevas. En los verdes árboles de la esquina izquierda, nacen pequeñas naranjas que le dan vida a la oscura tarde, que junto con una puesta de sol temprana, hacen de ella una tarde del todo melancólica.

Creo que las golondrinas se han aliado con mi terraza, el sonido de su vuelo armónico y conjunto me hace recordar aquellas tardes de verano, que se hacían infinitas a tu lado.

Sin embargo los días cortos han llegado, y esas noches eternas quieren hacer su presencia. Junto con tu existencia empezaré un invierno nuevo, totalmente distinto de los anteriores, simplemente porque las golondrinas me recuerdan que no estoy sola.

"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

Ese preciado regalo

¿Qué es lo que quieren los niños cuando llegan a una cierta altura?

Os preguntareis que clase de estúpida pregunta es esta, pues es bastante sencilla, ni tontería ni locura. Lo que los niños quieren cuando crecen es: El Asiento de Delante. Ese gran objeto codiciado por todos lo que rondan los 10 años que, por primera vez, pueden sentir el poder de ser el copiloto del coche de sus padres.

Este lugar es el que te distingue de un "niño pequeño" a un "niño mayor", te sientes orgulloso de ti mismo cuando por primera vez tu padre te dice: "¿Te apetece ir en el asiento de delante?". Y justo en ese momento en el que te sientas sobre ese sillón acolchado e individual, sin nadie que te quite parte del tuyo, parece que te haces aún más grande, ves la vida desde otra perspectiva.


"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

miércoles, 2 de noviembre de 2011

Goodbye past, hello present...

Simplemente el tiempo ha pasado, ya no somos los mismos de hace un tiempo. Queramos o no,  puede cambiarlo todo, simplemente esa es la cruda realidad.
Pero me alegro de haberlo hecho, me alegro de poder ser quien soy ahora mismo, y dejar de ser aquella que una vez fui, y esto pues sencillamente porque me siento bien, me siento cómoda, gracias a este nuevo yo ya puedo decir que me siento casi completa.

A ti, ya sabes quien eres, persona que una vez fuiste tonta, infantil e indecisa... Recuerda que no todo se acaba con un "era", puedes seguir adelante recordando ese "ya ha pasado", aprendiendo de los errores y no cometiéndolos de nuevo. Quiero decirte que fuiste lo mejor y lo peor de aquel momento inocente, me enseñaste a vivir sufriendo, me enseñaste a llorar en silencio, a decirte adiós en mi mente sin que tú lo escucharas, a saber que no todos valemos lo mismo.... Sin embargo sigo apreciándote, porque gracias a ti ahora soy esa yo que me hiciste ser, ahora sé sacar una sonrisa por cada golpe, sé aprender de cada paso meticuloso que doy. Gracias, gracias por enseñarme que todo puede ser mejor sin ti, o contigo pero de una manera que nunca habíamos imaginado.

Y tú, la persona que supone el presente, esa cosa pequeña que apareció de entre las algas para salvarme de mi ahogamiento dulce... Digamos que a ti también te doy las gracias, porque parte de mi yo actual es parte de tu tú. A pesar de todos esos piques, todos esos enfados sin causas, de esos defectos que son parte de nosotros.... Puedo decir que estoy más que orgullosa y feliz de poder verte esa sonrisa todos los días, y de decir que formas parte de mi persona. A ti también, gracias por poder hacer que la vida en estos momentos sea un poco más dulce.


"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

viernes, 21 de octubre de 2011

La palabra vence al golpe, una vez más.

    Hoy haré una excepción, escribiré sobre algo diferente, este día se lo merece.

    Es un día en el que recordar, conmemorar, llorar, alegrarse, pero sobre todo es un día para reafirmar que la violencia no es en absoluto la solución para nada. Ahora toca reivindicar el diálogo, la democracia y de rechazar la fuerza antes que la maña, puesto que no se consigue nada.

    A pesar de que ETA parece dejar claro su abandono del terrorismo muchas han sido las críticas y comentarios sobre este comunicado. Por una parte, la principal crítica es que no piden perdón ni hacen una mínima referencia a las víctimas de sus atentados, lo cual parece lógico pues ellos no se sienten mínimamente arrepentidos de haberlo hecho ya que es con "causa justificada". Por otra parte, mucha gente se ha preguntado por qué no han mencionado a sus presos, o por qué no han pedido nada a cambio de ese abandono de la violencia. Creo que la respuesta a esto último es muy fácil, porque simplemente están tan sumamente derrotados y sin fuerzas que ya ni pueden pedir algo a cambio, no sería justo, aunque si lo esperado, pero simplemente no tienen algún derecho, y ellos lo saben. El Gobierno y la policía, tanto española como francesa, han conseguido que poco a poco se fuera debilitando, pero no solo ellos, también la gente, las masas, que llevan pidiendo más de 40 años el fin de una organización que no lleva a sitio alguno, basada en la violencia y el terrorismo, una organización cuya finalidad, se sabía desde el principio, sería incapaz de llevarse a cabo.

    Finalmente, la palabra ha ganado una vez más sobre el golpe, la democracia sobre una casi dictadura de la violencia, la maña a la fuerza, la mayoría a la minoría, una vez más la paz ha conseguido vencer a la violencia.

    Para acabar este "artículo" personalizado solo me queda hacer una cosa: y es recordar a todas aquellas víctimas que durante 51 años han sufrido las consecuencias de una banda terrorista que poco a poco acabará desapareciendo y quedando como un algo digno de recordar, porque de los errores siempre se aprende.
    

martes, 18 de octubre de 2011

Escuchar como suena en tu cabeza una canción y sentir que tus labios se tuercen en una mueca sin sentido, intentas cantar pero sabes que tu voz es más un grito gutural que esa desgarrada y magnífica voz que canta "Streets of Philadelphia".
Oler esa esencia que pervive en el tiempo y que está entre tu ropa, las sábanas de tu cama, tus manos, tu pelo... Que te recuerda a un abrazo, a un beso, a una caricia eterna.
Aún sientes su respiración en tu espalda, los pelos se te ponen de punta y sonríes porque sabes que es real...
Os abrazáis y un beso os da las buenas noches...
Al día siguiente te levantas, te duchas, te pones esos pantalones violetas, tu camisa a cuadros con la camiseta de "Nirvana", tus viejas zapatillas negras que tanto adoras, te peinas un "despeinado" original y sales a la calle con la mejor de tus sonrisas... Sabes que ese sueño lo repetirás mientras esto dure.


"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

domingo, 16 de octubre de 2011

Cartas para ti

Sí, el pasado siempre vuelve, quieras o no sigue formando parte de ti, de lo que fuiste y de lo que eres actualmente. Pero lo peor es que lo que vuelve es lo malo, aunque también podría ser lo mejor puesto que hace que te des cuenta de lo que de verdad eres y de lo que tienes ahora.
Creo que en realidad es una prueba de la vida, simplemente para saber si sigues siendo igual de inocente y estúpida que hace un tiempo o has crecido, madurado, te has enfrentado a todos esos problemas que temías en un pasado no tan lejano, has dicho a la vida que tu coges las riendas de tu ser y que nadie más te dirige.
Bien, ahora solo te toca a ti ser la que vuelve a aparecer para el pasado, pero no como eras, si no, como eres, ahora solo mírale a los ojos ríete de él en sus narices y educadamente dale las gracias por convertirte en una persona mejor, por ayudarte a seguir adelante y a aprender de las cosas.
Porque dime, ¿de verdad crees que vale la pena estar triste, deprimido, llorar, por algo que ya pasó y que deberías haber dejado en el pasado como una anécdota de la que reirás en unos años cuando sepas que todo eso te ayudó?

"Pode que sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..." Pero cada día gústame máis!

sábado, 15 de octubre de 2011

Venga, vamos, sonriámosle a la vida, a este tiempo loco causado por el cambio climático, al sol que me calienta mis pies permanentemente congelados.
Digamos que si tú eres feliz yo también lo soy, que si sonríes yo lloro de alegría.
¡Volvámonos locas, digamos que fue por culpa de la noche que todo lo confundió, que teníamos demasiado alcohol en nuestras venas por un chute fortuito de adrenalina!
Pongámonos unos tacones altos para poder alcanzar la estantería donde dejamos una vez nuestra inocencia y recuperémosla, volvamos a comportarnos como niñas de diez años en un cuerpo de una de diecisiete.
Pintemos las calles de violeta y azul, dejemos nuestras manos en todas las esquinas de piedra, y después revolquémonos en nuestro "carpe diem" recordando todos esos enfados estúpidos de los que nos estamos riendo a carcajadas.
Gritemos al universo que somos libres, impertinentes, locas, extravagantes... ¡Gritémosle al infinito que somo humanas!



El libro de los mandamientos para la vida: 1ª Parte

    Eramos dos completas desconocidas, ni siquiera nos habíamos visto en persona una sola vez, sin embargo hablando se conoce mejor a las personas de lo que tú y yo pensábamos. 
    Finalmente resultamos ser dos persona distintas, pero iguales a su vez, con sentimientos, corazón, lágrimas en los ojos, una persona única... El azar hizo que en ocasiones nuestras mentes se comunicaran por algo llamado telepatía para recordarnos como somos, lo que debemos o no hacer y que, sin saberlo, nos tenemos la una a la otra. Por raro que suene es así, ¿cuantas lágrimas nos secamos, cuantas risas sonsacamos?
    Me alegro de que, por lo menos, haya sacado algo de esa etapa de mi vida, me refiero a algo bueno, claro y, sobretodo, humano, con sentimientos y remordimientos.
    Y ahora poco a poco empezamos a escribir nuestro libro, prometamos que haremos todo lo que nos propongamos y más. Así estos serán los primeros mandamientos:

  1. Salgamos, bebamos y disfrutemos como locas. Llamémonos y riámonos de como estamos.
  2. Cambiemos el chip: eso es la ley de "quiérete más a ti que a los demás, y conviértete en tu propio Atlas".
  3. Salir y estudiar: salir cada vez que podamos y estudiar cada vez que tengamos.
  4. Ahorrar, y ¿para qué? Viaje, vivir y desfasar

    Y ahora ya sabes "Smells like teen spirit".



martes, 4 de octubre de 2011

Muérete

Ya lo había dicho, pero lo repetiré una y otra vez, siempre que apareces es simplemente para joder todo. No te puedes quedar en tu casa, en silencio sin molestar a los demás, tu única función es joder a todos y todo lo que consiguieron cuando una vez te fuiste sin decir ni siquiera adiós. Pero no solo sois tú y tu dichosa presencia las que me fastidiáis.
No me lo puedo permitir, porque nada me aporta llorar cada vez que pienso, creo que lo mejor ahora mismo sería borrar todo y empezar de nuevo a dibujar garabatos obsoletos.


"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

lunes, 26 de septiembre de 2011

Almost perfect when it's raining but sunny too.
The rainbow trough the sky, angels with broken wings crying while they fall.
Now I'm standind in front of a window watching a green high mountain burning because someone is dying in pain.
Suddenly I wake up siting on a place I don't know, with white walls.

Story of a crazy human [once again...]

"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

martes, 6 de septiembre de 2011

¿Sueño o realidad?

A veces no soy capaz de distinguir los sueños de la realidad, creo que es un problema de los cables de ahí arriba, me da la impresión de que hay alguno que otro un tanto cruzado. También me pasa cuando no se me ocurre nada que escribir y sólo me queda escoger una imagen e inspirarme... Como es el caso de esta entrada.

Aunque en realidad no es la primera vez que pienso sobre todo esto, me pasa a veces, que un día me levanto y pienso si de verdad había pasado todo aquello, si era un simple sueño o la complicada realidad. 
Uno de los peores momentos para intentar distinguir entre los sueños o la vida real es un domingo por la mañana, después de dormir a penas seis horas, con un dolor de cabeza, mareada, y aún sintiendo los efectos de la noche anterior. En esos momentos prefiero retomar el sueño e imaginarme que todo está ocurriendo.
Porque a veces los sueños son mejores que la realidad, en esos instantes, en que la casualidad pasa a ser buena suerte después de un proceso de derivación, me duermo para seguir disfrutando de esos momentos que quizás nunca puedan ocurrir. 
Recuerdo uno de ellos, una cancha, un balón y un equipo increíble, campeonas del mundo. Lo sé, es poco creíble, pero es uno de esos sueños imposibles de los que me gusta no despertar.
Mejor dejo de escribir, sin inspiración nunca fue bueno

"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

domingo, 4 de septiembre de 2011

Historia de un meteorito

Todo resultó ser una farsa, todo lo ocurrido hasta ahora había sido una simple pesadilla. Pero entonces una sonrisa casi perfecta me iluminó gracias a una luna llena irrepetible.
Todo pasó como cuando un meteorito roza la Tierra, rápido, fugaz... Yo era ese meteorito, ya desgastado por tantos intentos de alunizajes en lugares desconocidos. Pero un día todo cambió, ese meteoro encontró un planeta oscuro. A pesar de tener miedo se adentró, y todo resultó ser [casi] perfecto ya que la bruma se disipó al penetrar en su angosta atmósfera, y ante él apareció un mundo completo.
El meteorito se precipitó hacia el terreno planetario deshaciéndose en mil pedazos, todo parecía haber acabado para él, pero, increíblemente, de sus cenizas revivió un ser extraño, único, que acabó por iluminar ese mundo tan oscuro y completo. Mi mundo.

"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

sábado, 3 de septiembre de 2011

Always

La oscuridad se cierne sobre mí cuando la lámpara que está a los pies de mi cama se apaga. Aún así permanece una aparición entre mis sábanas, y huele a ti. Incluso lavándolas parece que el colchón no se quiera desprender de ese aroma, el cual me recuerda a esas muchas horas en las que era yo la que tenía ese incienso natural sobre mí. Lo extraño, lo echo de menos, explícame qué significa este síndrome de abstimencia que está reduciendo mi energía a cada segundo que no tengo mi droga cerca. 
Me tiemblan las manos, tengo frío, intento que las mantas me proporcionen un abrazo un tanto artificial. Me conformaré con él mientras no tenga uno real, con el que sentir que mi piel ya no es sólo mía. 
En la guardería me enseñaron a compartir con todos, ahora ya tiempo pasado voy a ser egoísta y lo haré únicamente con quien realmente merezca la pena, y definitivamente sé que tú lo haces, puede que demasiado. Y contigo compartiré cada momento, cada ilusión, cada deseo, cada lágrima y cada sonrisa, cada decepción y cada logro. Sólo espero que tú también puedas hacerlo conmigo. 

"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

viernes, 2 de septiembre de 2011

Me apetece llorar, y hacerlo de felicidad. Esto no es uno de esos textos donde filosofeo, me amargo, es un texto que necesito escribir, simple y llanamente para decir que me encuentro completa.
Estoy llena hasta decir basta, creo que en este instante no me falta nada, todo es como debería haber sido desde hace mucho.
Puedo decir que el camino ha valido la pena, a pesar de saltar mi muro de Berlín particular, de arrastrarme entre zanjas de guerra, de soportar cuchillo tras cuchillo clavados en mi espalda. Si, vale, sólo es una parte del camino, aún me queda mucho pero mucho camino que recorrer, pero en este instante el camino se ha allanado y no se hace difícil de caminar.
Sólo resta por decir gracias, a ti, cosa, a ellos, por simplemente ser como son, y a vosotros tres, por ser y estar siempre.
(Y aunque me encuentre piedras en lo llano del camino, serán pequeñas, y las apartaré con una patada, convirtiéndolas en polvo del pasado...)
"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."
Pero son feliz e con iso chégame!

Y digamos que así "filosofeo" yo: ¿Perfección?

Pensando mientras no tenía otra cosa que hacer, mis ojos se cerraban, pero mi mente los despertaba con sus  dichosos rompe(o come)cabezas.
¿Que en qué pensaba? La verdad, en unas cuantas cosas, y ni siquiera sé si realmente pensaba o intentaba nadar entre la ropa de mi lavadora.
A mi cabeza vino la palabra perfección, ¿conclusiones? Ninguna en concreto, y demasiadas en general. No, no existe, nunca lo hizo y nunca lo hará.
Aunque antes de todo la pregunta sería qué es realmente la perfección. Digamos que una definición así rápida podría ser: un conjunto de hechos o cosas que tienen una calidad inigualable, incomparable, sin defecto alguno.
¿Podrían las personas llegar a alcanzarla? Veo muy imposible que algo así suceda, somos humanos, cometemos errores, y si no lo hacemos es que algo va mal. Yo busqué a una persona perfecta, hasta debajo de las piedras, una vez creí haberla encontrado, pero resulto ser más defectuosa que majestuosamente perfecta.
Aún así, me alegro de no haberlo hecho. No sería capaz de imaginarme un mundo perfectamente perfecto, todo igual, sin una diferencia de carácter, sin diversidad... Sólo de pensarlo me recorre la espalda un escalofrío... No seríamos nada sin nuestros errores, sin nuestros defectos que nos hacen diferentes a los demás.
El mundo entero se emperra en intentar alcanzarla,  para eso está el modelo de la perfección: ser alto, guapo, delgado, ser rico, ligar, vivir mucho y morir siendo recordado.
Como suelo decir: No me gusta lo perfecto, para mí no existe, si no, todo sería demasiado monótono y aburrido, y a mí me gustan las emociones fuertes.

Dime, ¿y tú, de verdad crees que exista?

"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

martes, 30 de agosto de 2011

Primeiro premio Certame Literario Letras Galegas Alberto Romasanta

         Se queredes saber quen son debedes esquecer o típico estereotipo de rapaza. Porque non o son, sobre todo dendo o día no que perdín toda inoncencia que me quedaba da miña dura infancia…

        Pois ben, se estades de acordo comezarei con presentarme: Chámome Sarah, teño 15 anos e gústame dar paseos, eu soa, e mellor se son pola praia. Vivo nun pequeño pobo no medio de ningures, nalgún lugar dunha costa sen nome. Son unha rapaza rubia, alta e, aínda que non me gusta recoñecelo, un pouco regordecha de cara.  A miña pel é branca como a neve e, grazas ao sol, toda ela está cuberta de dimintuas pencas das que me gusta presumir sempre que podo. Por outra parte son unha rapaza un tanto especial, á que lle gusta ler libros, aprender sobre o noso pasado e imaxinar historias nas que podo vivir nun mundo onde expresarse sexa materia obrigatoria e a palabra igualdade non sexa obsoleta, un mundo que ula sempre a mar, ese olor que me inspira paz, limpeza… Son unha nena á que lle gusta estar soa a maioría do tempo pero que tamén necesita ter onde apoiarse cando o necesita, e para iso teño, ou mellor dito tiña, ao meu mellora amigo, Xil.

     Por que digo tiña? Pois porque a Xil perdino o día no que toda a miña inocencia desapareceu de min. Ese maldito! Esa mañá de primavera… que asemellou ser coma unha mañá de frío e cru inverno… Dende ese día nunca volvín ser a mesma…

   Todo aconteceu un día normal, que acabou por ser o peor de toda a miña vida. Coma sempre eu espertábame, collía unhas bolas de pan con manteiga e azucre e marchaba á praia a dar un paseo, o único diferente que aconteceu foi que Xil non estaba no punto de econtro cotián. Supuxen que quedara a durmir ou que tiña que ir á leira, así que marchei eu soa a gozar desa bonita mañá na praia camiñando tranquilamente pola limpa beira do mar.

    O camiño que levaba cara a praia era silvestre, todo rodeado de toxos e de silvas cheíñas de moras tan saborosas que poderían ser pecado. Ao redor todo era verde e estaba cheo de paxariños que cantaban ao meu paso cancións da natureza que parecían cantos de anxos. Polo camiño podíanse ver pequenos coellos que cruzaban rapidamente, e se estabas moi atento incluso podías ver pequenas serpes deslizándose, aínda me lebro de un día no que vin a serpe máis grande da miña vida, debía de medir case que dous metros de longo, pero iso xa é outra historia… Ao lonxe podíase divisar a praia deserta, como a min me gustaba, e o mar estaba esa mañá bravío, con olas que chegaban tranquilamente aos 3 metros… Daba gusto camiñar cara a praia e escoitar o son do mar e que chegue a ti ese olor de frescor… Mentres baixaba fixeime na grande lagoa que tiña á miña dereita, estaba tan repleta de vida… Había patos todo aos seu ancho nadando tranquilamente e estaba cheíña de auga que proviña das choivas que se sucederan ao longo da semana pasada.

        Ao chegar á praia descalceime e comecei a camiñar… Sentía tanta paz alí soa… Camiñei todo ao longo da praia sen atopar a ninguén e admirando a impresionante paisaxe que era só miña… Estaba tan cansa de camiñar que tiven que parar e sentar sobre a area, mirando cara o mar. Parecía que me atopaba nunha illa deserta , só se oía o cantar arrolador do mar… Cada vez sentíame máis a gusto eu soa tirada na finísima area… Estaba tan cómoda e sentíame coma se ninguén estivese ao meu redor, coma se eu soa existise nese mesmo intre, que decidín facer unha tolería e tirarme ao mar, que xa fora amainando pouquiño a pouco… Espinme e encartei toda a roupa para que non se enchese de area nin voase co fino airiño cálido que estaba a soprar esa mañá. Corrín desbocada cara a auga! A cada paso sentíame máis libre, máis infantil, máis eu… Ao chegar á auga tireime de cabeza, que boa estaba! Recordoume ás historias que me contaba meu avó cando era máis pequena, sobre as cálidas augas do Caribe, onde el fora a enriquecerse. Porque, sabedes unha cousa? Meu avó foi un dos moitos mariñeiros que marcharon ás terras dun home chamado Américo para gañar moitos cartos. Ou eso era o que el dicía…

            Comezaron a pasar recordos sobre os meus avós por diante dos meus ollos, como din que pasa cando vas morrer… Mais eu estaba viva e unhas pequenas bágoas comezaron a caer pola miña cara recordando que bos tempos pasaramos meu avós mai eu xusto nesa praia na uqe me atopaba… Creo que pasei máis de media hora na auga mirando cara o ceo, que bonito estaba esa mañá e ademais o sol estaba no horizonte, aínda espertando, parecía que estaba a acariñar a auga quentandoa para que eu estivese a gusto…

            Saín da auga ulidno a mar… Como me gustaba ese olor… Xa vos dixera que era unha rapaza un tanto especial e bastante diferente ás demais da miña idade… Creo que era a única que pensaba de verdade… Que pensaba neso que algúns chamaban filosofía… Sobre todo na grande pregunta: Por que existimos? Da que saquei moitas e diversas conclusión… Mais iso tamén é unha historia diferente…

De repente entráronme unhas ganas incribles de tirarme na area e quedar alí estomballada durante hora… Dito ou… pensado e fetio, fun correndo xunto á miña roupa e tireime volvendo a observar o ceo e as caprichosas formas que toman ás veces as nubes intocables do ceo. Un día gustaríame pode alcanzalas e saber de que están feitas… Só por curiosidade e así poder saber que é o que senten os paxaros ao voar… Que envexa me dan, son libres, e estou segura de que coñecen o mundo enteiro…

            Penso que entre mirar cara as nubes e escoitar o son do vento acariñando ao mar quedei durmida… Mais non moito tempo xa que algún son me espertou de súpeto… Era un son estraño, como se alguén eo meu carón estivese a observar e á vez respirase moi forte. Pensei que só eran imaxinacións da miña mente así que non me deu por abrir os ollos e seguín alí estomballda na area. Pero de repente sobresalteime, algo ou alguén me estaba a tocar na barriga e nas pernas… Abrín os ollos a toda presa e á vez levanteime dun salto. Asusteime moito ao ver que o que me estaba a acariñar era unha persoa, mais que unha persoa asemellábase a un monstro. Era o máis horrible que vira na miña vida, era o que parecía un home pequeneiro pero á vez bastante corpulento e estaba cuberto cunha estraña vestimenta que parecía a dun corsario dos mares do Caribe, que meu avó me describira moito tempo atrás. Eu collín a miña roupa e comecei a vestirme con toda a presa que as miñas mans trementes me deixaba, á vez que os meus pés intentaban escapar daquel lugar, que se convertera nunha praia escura sen máis… Pero os meus débiler intentos foron en van, xa que sentín unha forte sacudida no meu lombo e de seguido como comezaban a turrar dos meus pés, impedíndome escapar. O seguinte que vin despois de comerme a area foi a cara dun noxente home mirándome, crédeme que esa cara era o máis espantoso do seu ser. Tiña unha cara dredonda coa pel esbrancuxada, chea de suciedade e do que parecían ser cicatrices, os seus ollos eran negros coma o ceo nun día de treboada e profundos e bravos coma o mar nun día de forte marusía, o seu nariz era gordo, feo e vermello e a súa boca noxenta debuxaba un sorriso malvado do que sobresaían uns dentes podres, dela saía un forte olor que eu recoñecín no momento, era o olor ao desperdicio de vida, cheiraba a ron. Era a cara dun tarado mental que non o contaría…
            (Isto que relato a continuación non é moi fácil de escribir para min, xa que sempre estará presente na miña mente, alá vou…)

            Sentín como as mans dese inmundo ser me daban a volta poñendo a miña cara contra a area, que nese intre parecía queimar coma o lume. Da súa boca só saían berros de maldade e de esforzo, xa que eu estaba a intentar desfacerme do cárcere que supuñan as súas mans apresando as miñas contra o meu lombo. Mentres, ca outra man estaba a turrar de toda a miña roupa que me dera tempo a poñer. Conseguiu espirme e nese intre pensei o peor. Notaba como intentaba espirse el tamén, conseguiu desabrochar o seu pantalón, e xusto nese momento cando xa tiña todo perdido, de súpeto escoitei un forte golpe e seguido sangue caendo ao lado da miña cara.

            Sentín como a presión que atnes tiña nas miñas mans desaparecera e ao mesmo tempo o peso do corpo dese noxento home. Levanteime e o primeiro que vin foi á persoa que máis quería no mundo, Xil. Tiña a daga que sempre levaba encima na man, toda chea de sangue, e ao seu lado o corpo do home ca cara ensanguentada na area. Xil abrazoume fortemente, dicíndome ao oído que todo pasara e que sentira moito non estar esa mañá comigo. O meu mellora amigo convertérase tamén no meu heroe. O primeiro que fixen despois dese longo agarimo por parte de Xil foi collelo do brazo e empezar a correra cara o camiño para poder estar o máis lonxe posible da praia á que nunca volvería. Mias el quedou quedo sen decir palabra algunha á vez que eu lle berraba para que me fixera caso e marchar dese lugar, pero el seguí mirando para min cun sorriso na cara. E dinme conta, estaba ferido xusto no medio do peito, unha grande mancha vermella agrandábase cada vez máis na súa branca camisa, e o meu corpo tamén estaba tinguido de vermello debido ao abrazo que o meu amigo me dera como última despedida. Corrín cara el, agarreino para que non caese violentamente na area… Se lle virades a súa cariña, un rapaz alto, forte, de cara pálida e pencada como a miña e da que sempre saía un sorriso, convertida na mesma cara dun anxo que estaba a vivir os seus últimos intres a inxusta vida. Tumbeino sobre o meu regazo, comecei a gritar para que seguise esperto, dicíndolle que non me podía deixar así, que era o que máis quería na miña vida! Mais el, cos seus último esforzos, caloume poñendo o seu dedo na miña boca e secándome as bágoas que me caían dos ollos, como se dunha fervenza se tratase. Sabía que esa era a última vez que ía estar co meu amigo, así que calei e comecei a acariñarlle o seu louro e rizado pelo que tanto me gustaba. De repente comezou a falar, e sito foi o que dixo: “Sarah non chores por min, acórdate de min polo que fun e polo que fixen. Sabes que estarei sempre contigo, coidando de ti. Quérote Sarah, sempre pensei que seríamos amigos ata que chegaramos a ser anciáns e lembrar todas as aventuras que vivimos xuntos, mais agora ti ocuparaste da miña lembranza e riras lembrándome. Xa sei a respota á túa pregunta, polo menos o que ten que ver comigo. Eu existín para ser o teu amigo e coidar de ti, e así ser lembrado pola mellor persoa que existe no mundo, ti.” Esas foron as últimas palabras que Xil dixo, xa que despois acercóuseme e beixou a miña meixela no bico máis sincero e doce que me deran na miña vida. Os seus ollos fóronse pechando pouco a pouco mentres me miraban e a súa boca debuxou un sorriso feliz que perdurará para sempre.

        Dende aquela maldita mañá de primavera comprendín o significado do nome de Xil, o protector.

lunes, 29 de agosto de 2011

1

-Cuéntame un secreto de esos escritos en verso, hazme sentir feliz, arráncame a manotazos esta sensación masoquista e inútil que rodea mi ser, formando una niebla negra que me ahoga a cada instante.
+Sabes que eso siempre se me ha dado mal, soy una persona introvertida, estúpida y, en resumidas cuentas, una mala persona. Pero mi mundo se llena cada vez que estás a mi lado, es una sensación indescriptible y demasiado rara para que yo la pueda llegar a sentir.
-Lo sé, pero me sirve con una caricia, una mano entre las mías, un beso en la mejilla, una mirada perdida. Creo que eso si que se te da bien. Sólo necesito un secreto que no tenga que ver con todo lo que me está ocurriendo ahora mismo. Te contaré uno yo: querer es una palabra obsoleta, no significa nada cuando se la dices de broma a tus amigos, pero si que cobra sentido cuando se la dices tímidamente a una persona, no especial, si no única, al oído, mientras suena esa canción que te pone los pelos de punta. Digamos que con esto pretendo expresar que te quiero demasiado.
+Vale me has convencido, te contaré uno, más bien es un secreto personalizado que me lo repito cada vez que pienso en ti. Digamos que este puede ser el único secreto "opinado" en el que tenga razón: nunca se quiere demasiado a una persona, esas dos palabras no pueden coexistir en una misma frase. El querer es una sensación, un sentimiento, un algo que tú piensas sobre alguien y que nunca es para decir demasiado, si no mucho.


"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

martes, 23 de agosto de 2011

É un día gris, escuro, ante el só hai unha praia case deserta, e máis alá do seu nariz cleopátrico están as vellas montañas da irmán Eire. El atópase agochado entre as pallas, nunha duna calquera, escoitando o mar fundido co  Chop Suey de System of a Down.
De súpeto todo para, o mar picado convértese nun prato, o vento xa non move os rumorosos, e as guitarras rompen contar o chan. Mais el non se inmuta, o seu sorriso non se move, o único que cambiara foran as súas mans.
O día comeza a rebobinar e a súa canción pasa a ser un son satánico. O sol ponse agora polo leste, o mar trae area, as casas desconstrúense aos poucos e el comeza a correr, porque simplemente sente que as súas pernas volveron nacer.
"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

lunes, 22 de agosto de 2011

Pensar? Para qué?

Pienso, no soy capaz, simplemente estoy en ese momento tonto que aparece todo los días... Pero no entiendo por qué, no soy capaz de comprender la causa. La verdad, creo que nunca llegaría a saberlo.
Digamos que cada persona es un mundo, que cada uno es él y sus circunstancias... Sin embargo creo que mi mundo es demasiado irreal, digamos que es un sueño extraño donde el cielo es verde y el mar violeta. 
No sabes cuántas ganas de quitarme esa incomprensible sensación del pecho, me la arrancaría con mis propias manos como en una de esas pruebas tan desagradables de "Jig Saw".

Cuanto me gustaría poder dejar de pensar, decir: "venga hoy toca desconectar, sólo quiero hacer lo de siempre, pero esta vez sin nada que me impida no sonreír". Sin embargo no soy capaz de hacerlo... 
A veces pienso que cada vez me estoy volviendo loca, y creo que en realidad ya lo estoy. Pero ahora me toca decir a mi, ¿ y quién no lo está? ¿acaso alguna persona, humana, es normal?
Son las típicas preguntas existenciales que me suelo hacer cuando mi cabeza se aburre de más, y cree que pensar es una necesidad vital, ojalá no fuera así... 


jueves, 18 de agosto de 2011


Vuelven a mi las ganas de desaparecer, pero si vuelvo no es porque quiera, lo hago simplemente porque no tengo más remedio que sufrir, seguir andando por el más difícil de lo caminos que había podido escoger.

De momento sólo soñaré con las estrellas, hierba bajo mi cuerpo, soledad, la luna acariciando tu cara, y finalmente, en nada. porque sé que aún soñando despierta todo desaparecerá de mi mente sobrecargada de pensamientos inútiles.

"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

Digamos que... Te quiero


Finjamos que no nos conocemos, que somos estrellas que no tienen sentimientos ni pensamientos.
Pagaré tú café cada mañana aunque no sepa quien eres, tendrás cada día una rosa al lado de tu almohada y un te quiero escrito en la servilleta de tu magdalena.

Tú sólo mírame con tus ojos marrones, rózame con tu mano en el metro cada día a las ocho y media de la mañana, no dejes de enseñar tu sonrisa cada vez que lees el chiste de la columna de la derecha de la contraportada del periódico.
Pero ante todo, por nada del mundo desaparezcas, aunque sea, pásate de vez en cuando por mis sueños a decirme que estás bien y a regalarme tu boca pintada de aire.
"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

miércoles, 17 de agosto de 2011

Pero soy así, me gusta

Cada vez me hace más gracia, no puedo evitarlo, creo que es una situación un tanto cómica e irreal.
Sólo doy gracias a la naturaleza por hacerme como soy, creo que sin este aguante y esta paciencia ahora mismo no sería así.
Siempre soy yo la que escucha, la que aguanta día tras otro los problemas, decepciones y tristezas de los demás. Creo que podría recopilar todas estas cosas y escribir una novela dramática, así sería uno de esos escritores de "Best Sellers" tan conocidos en el mundo entero.
Pero no sé porque, quizás por ser como soy, sí, demasiado buena en muchas ocasiones, pero me gusta hacer todo esto. Me siento mejor persona, más humana cada vez que ayudo a alguien, cada momento que estoy apoyándolos para que no se hundan en la más infinita de las miserias, en el más profundo de los agujeros que llevan al centro de la Tierra.
Creo que me hace más persona, pero aún así, a veces me cansa. Menos mal que esas personas también tiene oídos, o en este caso, ojos para poder aguantarme a mí también. A todos ellos sólo darle las gracias, y repetirles que "el confesionario" siempre va a estar ahí para escuchar ;P


martes, 16 de agosto de 2011

Sin título, no sabría cuál ponerle...

Estoy demasiado acostumbrada a sufrir, a dejarme llevar, a darlo todo por hecho y a decir que todo será mejor… Ten claro ante todo que soy una testaruda como la que más, que no me doy por vencida a la primera de cambio, pero que sobre todo me vestiré nuevamente de Atlas.
Y todo para que, como te lo dijera bajo la luz naranja de la típica farola de calle, ese mundo de cristal no se rompa. Aunque esté oscuro, lo guardaré en mi mochila marrón, e iré hasta la Osa Mayor si hace falta para traerte esa luz que necesitas para poder respirar. Guardaré ese planeta en un mar transparente y cuadrado a forma de pecera para tenerlo vigilado en todo momento.
Sólo me queda decirte que mi mundo está hecho de cristal blindado, duro, pero que a pesar de ello tiene un punto débil. Si por algo se descubriese todo se podría caer, y ya nada, ni el mítico Super Glue que todo lo pega sería capaz de arreglarlo. Aunque yo sea ese Atlas indestructible, también tengo mi talón de Aquiles, y en cualquier momento podría darse a conocer.
No soy de piedra, lo sabes, y necesito saber que estás ahí, que hay algo en lo que poder agarrarme cuando me caiga desde la terraza de mi cuarto piso. Únicamente necesito un poco de ese te quiero, una pequeña porción día a día, como una rutina, una acertada rutina. Te doy, te dí y te daré millones de ellos diariamente, pero hazlo por mí, no soy tan fuerte como había creído. Necesito tener a alguien ahí, a algo que me recuerde que no sigo en un sueño que acabará con las primeras gotas de lluvia del otoño. Que nada de esto terminará cayendo como las hojas de los árboles… También te has dado cuenta de que soy demasiado, digamos, especial para todo esto, que lo doy todo aunque a veces parezca nada. Dime, alienta mis ganas de más, diciendo que lo sientes, que lo harías tú también.
Creo que llevo demasiado tiempo anhelando una compensación por todo lo que me ha ocurrido, por todo lo sufrido, por todo en general.
Acuérdate de esos tres caminos: el de los ricos que ninguno de nosotros podrá escoger, el fácil que simplemente es acabar con todo y no esforzarse, y un tercero que sería el más correcto, en el cual todo se basa en apartar troncos del medio, saltar vayas, lastimarse, pero finalmente tener éxito.

"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

domingo, 14 de agosto de 2011

No, en realidad sólo tenéis la capacidad de hundir...

Me siento corrompida, decepcionada y traicionada por la Esperanza... Me ha dicho que no está disponible para mí, en su lugar sólo he encontrado a las Lágrimas, al Pasado y al Futuro mezclado con la Incertidumbre...
Nada de esto es justo, nunca lo ha sido, pero espero que lo sea. No soy capaz de dejar las cosas pasar, de decir que esto es por un tiempo y todo será de color de rosa en breves, porque sé que en realidad nada será rosa, ni siquiera se teñirá de rosa Hello Kitty.
Y el día no ayuda, es gris como sus pensamientos. Y necesito que realmente sean transparente como mis lágrimas.

"Esta vez si no respiro es por no ahogarme..."


¿Por qué no puede ser tan fácil? Ni tan siquiera un poco más, ¿por qué la niebla no se quita de sus cabezas adormiladas?
Y dejar de existir sería la mejor forma de acabar con todo, de quitarme el nudo en el estómago cada vez que estoy bajo ese techo, de no hacerlos sufrir, de dejar de respirar para así no ahogarme en mis llantos de adolescente desenfrenada.

Pero, por desgracia, nada es fácil, todo ser resume a la palabra Nada, porque es eso, vives pero lo haces para acabar siendo polvo en el aire, comida de gusanos que sólo viven una semana o simplemente una caja bajo una lápida que recuerda a los pasajeros de la vida que tú alguna vez habías sido Nada para el mundo.

sábado, 13 de agosto de 2011

Pensando por pensar los sueños se hicieron realidad.

Única, es un adjetivo, con cinco letras, es femenino... ¿Para que lo utilizo? Para describirte.
Lo eres por todo lo que te llevo repitiendo un mes entero, por tu sonrisa que nadie podría llegar a comparar; por tu timidez a la hora de mirarme; por como tus ojos me miran cada vez que yo no lo hago; por como la luna llena alumbra tu cara haciendo que, a mis ojos, parezcas un ángel vestido de demonio; por como tus pequeñas manos encajan perfectamente en las mías; por tu forma de decir "idiota"...
Porque cada vez que me tocas mi piel me lo susurra al oído, para que te lo haga saber a través de mis labios, que se secan con cada minuto que no estás aquí.
Devuélveme todo el aire que me has robado mediante mis suspiros descontrolados para que pueda decirte cuanto te quiero, ya que no te lo digo todo lo que te lo mereces.

"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

miércoles, 10 de agosto de 2011

Creo que todo esto es como un sueño, no sé, demasiado (casi) perfecto y que en cualquier momento todo hará "plof" y será sólo un sueño demasiado fantástico para ser de verdad.


Y siento un pellizco, sabes que los odio, pero te digo: gracias. Simplemente vuelve a hacerlo cada vez que mi mente vuelva a las andadas y se traslade a un mundo donde pienso que tú sólo eres una de esas ilusiones que sólo aparecen mientras duermo.

"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

jueves, 4 de agosto de 2011

Y haré lo posible por verte sonreír, porque no quiero dejar de abrir los ojos como platos para poder quedarme totalmente ciega con su luz.
Y esas pequeñas lágrimas que derramas las convertiré en diminutos cristales, que tintaré con nuestros mejores momentos.
Y te pido perdón por adelantado, porque no soy perfecta, porque soy demasiado persona y demasiado humana  como para saber que algún día la cagaré.
Pero no me guardes rencor, porque nunca te haré daño a propósito, y cuando sea sin querer inventaré lo imposible para retroceder en el tiempo mediante aquellos cristales, que iré depositando noche tras noche en tu almohada para que así sueñes con una persona que una vez fui yo.


"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

sábado, 30 de julio de 2011

Mis camisas a cuadros observan, colgadas de mi armario, mi día a día. Si hablaran podrían contar historias de miedo sobre una loca chica que se desahoga con paredes, monólogos graciosos a cerca de la niña obsesionada o dramas que tratan de unas lágrimas procedentes de unos ojos color miel y causadas por una canción triste.


"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

viernes, 29 de julio de 2011

Mírame las manos, están muertas, inanes y agobiadas por el tiempo. Cógemelas y acércalas a tu espalda, quiero darte mi último abrazo, un hasta luego que nunca se repetirá.
No dejes que esa lágrima envenenada caiga por tu cara, guárdala para un llanto descontrolado mientras te ries de los recuerdos.
Piensa y dime qué fuimos realmente, ¿dos personas demasiado humanas como para impedir quererse o simplemente marionetas del destino?
¿Una luz? Que va, lo único que veo es tu cara sonriéndome mientras mis ojos se van oscureciendo poco a poco.
Recuerda, nunca nadie es perfecto pero tu [casi] has llegado a serlo.

"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

lunes, 25 de julio de 2011

Y escribir algo se me hace imposible, la inspiración está retenida en tu ser.
Sólo mi mente trabaja cuando te siento, veo que la niebla se despeja y unas alas crecer en mi espalda.
Pero desapareces y con ella siento las plumas caer a la vez que la bruma se vuelve a cernir sobre mis ojos.
Despiértame de esta pesadilla y dime que sigues ahí, que no te vas a marchar, que mis ojos no se tornarán dos ríos sin destino.
Y yo te contestaré, a su vez, que eres [casi] perfecta, que me has hecho cambiar, me has despertado de mi aletargado sueño interminable, que eres un algo con diferentes significados...



Cuando vuelvas a estar a mi lado, cogeré tu mano y te susurraré al oído eso que llevo guardando para tí...


"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer"

jueves, 21 de julio de 2011

Y la lluvia caía sobre sus caras, empapándolas, convirtiéndose en parte de ese momento.
Sus labios mojados eran incapaces de separarse, sus brazos eran su chubasquero particular...
Las hojas que estaban sobre sus cabezas no ayudaban a resguardarse, pero no les importaba, la lluvia hacía que ese instante fuera [casi] perfecto, poco monótono y arriesgado.


"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..." Pero dame igual :)

martes, 19 de julio de 2011

Y cada vez abro más lo ojos, me voy quitando ese tupido velo que me cegaba.
Y tú te encargas de iluminarme el camino correcto, no no es una luz celestial, es la luz de tu sonrisa que brilla como el Sol, a pesar de nunca cegarme.
Y tus ojos son mi puerta hacia tu interior, esas dos perlas negras que me sacan una sonrisa con sus invisibles manos.

Y mientas esto siga así, yo seguiré en una nube de algodón de azúcar contigo, saboreando todos esos momentos que hacen que cada vez sea más grande...

lunes, 11 de julio de 2011

As risas do adestramento de baloncesto fóronse convertendo pouco a pouco en diabólicas gargalladas de pallaso mentres camiñaba soa pola angosta e escura rúa, cara o meu piso.  


O comezo do fin

"Imaxinade unha urbanización cas súas casiñas todas ben pintadas e os seus xardíns traseiros todos coidados e cheos de vida e de flores, nenos xogando pola calle cas súas pelotas, xente paseando... Pois eso era todo o contrario ao que alí apareceu ante os nosos ollos: un lugar sen liberdade, o chan estaba embarrado e imposible, o paisaxe desolador era acompañado polo ceo negro e tamén polas enormes construccións grises feitas de folla de lata. Unhas almas en pena camiñaban arrastrando os seus pés dun lado a outro do campo vestidos nos seus pixamas a raias nos que xa nin se distinguían cales eran negras e cales brancas. Nese lugar os nenos non xogaban, ou axudaban aos seus maiores a transportar a terra cavando a súa propia tumba, ou deambulaban por aquel sitio dun lugar a outro sen rumbo ningún."


Don't think I'm stupid

                Y ella estaba acostada a su lado, sus miradas eran cómplices de lo que acababa de ocurrir. Un beso, una caricia, nada más hacía falta para decirlo todo.

                Sus cuerpos desnudos, sólo las sábanas eran testigos de todo, sólo las paredes habían escuchado sus sordas palabras, sólo las ventanas habían guardado su secreto para siempre.

                Y al separarse todo se acababa, la felicidad se escapaba con un soplo de enfado, las sonrisas se convertían en lágrimas de los recuerdos y esas dos personas se convertían en marionetas de la nada
.
                Al día siguiente volvía a salir el Sol, su rutina seguía como otras veces, pero algo era distinto… Nadie los rodeaba susurrándoles al oído cosas que las trasladaban a un mundo completamente paralelo.

"Por suerte siempre esta el dia siguiente para poder disfrutar otra vez de esa felicidad a tu lado"

"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."