jueves, 19 de noviembre de 2015

Nunca sobes, sen antes baixar

E sigo rebentando palabras nos meus pulmóns, sigo chorando promesas que fai tempo que se romperon.
Respiro aire e entra lume, só iso, lume azul e negro. 
Aguanto a respiración mentres estalan todas as veas das mans, e un xemido corta a miña respiración. 
"Nunca sobes, sen antes baixar"
Pero sigo sen subir, quédome no terceiro banzo dunhas escaleiras infinitas e inacabadas. Tamén descoñecidas, pero demasiado fáciles. E o ceo non cambiou, segue gris, máis ou menos como a miña mente, baleira e nubrada. 
//
Acto seguido alguén me escoita, sen falar. Aínda así, síntome atrapada no cadro do Grito de Munch. O cuarto empequenece, estala en cores difusas. 
E de novo o lume, nin azul nin negro. Encho os pulmóns e lembro conversas, inventadas ou soñadas. Pode que incluso reais. Falábamos dunha melodía longa e doce, pero triste e chorona. Sorríamos mentres lle permitíamos ás nosas cabezas reproducir sons e sorrisos que nin sabíamos que existían.
Nada diso nos pertence xa. Nin sequera o lume segue sendo o mesmo. Pero algo segue permanecendo, inherente a calquera distancia temporal, ou incluso ás tempestades demasiado calmas.
Finalmente aprendemos a golpes, contra rúas, persoas e situacións. Con distintos acordes, pero sempre a mesma intérprete. 


"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."