martes, 5 de julio de 2011

Este mundo es demasiado grande para que el sol pueda alumbrar todos los seres vivos, pero hay un lugar que siempre reluce por su belleza, y ese es tu sonrisa...


"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."
Llueve y mi ventana está triste, yo seré la encargada de demostrarle que siempre hay parte positiva en algo tan bonito, pero que por desgracia tantas connotaciones negativas se le dan...
No seré poética ni filosófica, le voy a hablar de ti; de tu sonrisa mágica que lo dice todo sólo con aparecer; de tus ojos que me dejan sin respiración cada vez que me miras con esa carita de niña pequeña; de esas manitas, que aunque son la mitad que las mías, hacen que tiemble cuando rozan mi piel.
Tú eres indescriptible ante mi poesía barata escrita a bolígrafo. Voy a coger el mando y pulsaré "pause" para dejar esto tal y como está, no quiero cambiar ni un ápice de todo esto, es simplemente [casi] perfecto, ya te dije que si lo perfecto existiese sería monótono y aburrido, yo prefiero las emociones fuertes, y tú eres una de esas sensaciones que hacen que mi adrenalina se dispare y mi cerebro pierda el control de mi cuerpo...


"Pode qeu só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."