viernes, 20 de mayo de 2011

1994
cuatro números
un año
una cifra
sin importancia...

Palabras obsoletas que castigan mi ego
y aumentan mi miedo
al fracaso.

En busca de un mecenas
que guste de fantasías
de un alguien que
es nada
sin más.

Hablo, sola,
para pensar
que alguien
me escucha.
Escucho,
para llorarme
y no beber el veneno
de mi lengua de víbora.

Grita, asústate
o simplemente riete
de todo este universo
repetitivo y redundante.

Flagelarme y convertirme
en otro
"perro más del hortelano"
que sea comparable
como un político insignificante y corrupto


"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

Infinitamente calculado

Afundímonos nunha lagoa azul,
 mentres, as nosas verbas
 pérdense nas areas dun reloxo.

O patrimonio cultural da miña lingua é incinerado polo tempo,
que acosa como un violador aos meus pensamentos,
demasiado[quizáis neglixentes]
 e pouco misóxinos para eses raposos-ovellas,
infantilmente continuistas...

Mithos que descoñezo,
tan ignorante e pouco afrancesada...
Infel á miña alborada,
perante un número calquera
elevado ao cuadrante da túa pel.

"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

Paradojas

Proceso de escritura aleatorio, signos decorativos del típico bar viejo de la esquina...

Sostenibilidad de un mundo de contaminación verbal...

Saltar del autobús, correr, perderme por las calles de una urbanización sin número...

Frases sintetizadas en unos ojos que miran el mundo de una forma demasiado precipitada...

"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."