jueves, 13 de junio de 2013

Cidade proletaria

Sabía que chegadas estas alturas non me iba resistir...
Boto de menos esa cidade en costa que tanto me gustaba recorrer, buscando en recunchos cousas imposibles, observando con cada nota da música do violín.
Boto de menos poder rirme tódolos días, porque sempre, sempre había algo polo que sentir ledicia.
Boto de menos a cada unha das persoas que coñecín un día, e algunhas xa desapareceron. Douvos as grazas, porque cada un de vós fuchedes a miña rutina.
Boto de menos quedarme sen voz, con bandeiras e megáfonos na man. E correr, sentarse, tropezar.
Boto de menos tantas cousas... Que se chego a mencionalas todas afundiría, como un corpo morto na auga dun océano calquera.
Pode que continue con esta memoria, pero agora non podo.
Historias dunha terra de cuncas e de mar
que xuntos coñecemos na voltas que a música nos da.