miércoles, 29 de agosto de 2012

Calumnias dunha mente hiponcondríaca (Sarah 2)

O son do vento esperta o meu sentido da percepción, na miña cabeza unhas imaxes comezan a formarse… Vexo o mar, as ondas e as olas, a marusía e o vento, están a arrolar unha historia, aínda que mais ben parecen arrolar unhas bágoas no tempo.

“Hai unha rapaza, está chorando rodeada dunha paisaxe verde escura, recórdame a un val, a unha ría. Atópase no alto dun faro vermello e branco, oxidado, roto e moi vello. A miña cabeza parece voar polo aire, vexo como o antigo faro sobresae, semellante a un brazo que tenta agarrar ao mar. O ceo está negro, as nubes mestúranse con cores apagadas e os raios tentan saír entre elas. Non chove, pero vai moito vento. En fronte teño aos rumorosos aguantando fortes os lategazos do noroeste.”

Non! Concéntrate! De novo desapareceu todo…

Os ollos cánsanseme, os brazos case non se moven, o frío arrepíame os diminutos pelos do lombo, revolucionando por completo a miña pel. Unha luz ao lonxe, tremelucindo, avisa de que o meu día remata, sen embargo, algo é diferente, non a provocas ti. Xa non está, desapareceu e co seu adeus insonoro, a soidade que acompaña á choiva molloume os máis bonitos pensamentos.

Sinto un ácido baleiro no meu estómago, a garganta resécaseme a pesares da humidade do aire, e os ollos pícanme porque este escintileo que me ilumina é artificial. Mentres, imaxínote lonxe, sinto que as túas mans non me tocan a min, que os teus beizos non me pertencen e o teu sorriso seméllaseme un platónico adormecer.

Tento respirar, pero ata a man me treme. Odio ter que volver a estes días, aborrezo lembrar ás veces como todo pasou tan rápido. Ser tan parva que ata pensei que xa non me doía. Intento acomodarme a esta situación, facer como que non importa, pero aínda que xa non te queira, segue queimándome por dentro ver como te afogas e ninguén fai nada.

Mais, á fin e ao cabo, nestes momentos doume conta de por que estou así, e simplemente é polo meu centro de luz, ese que me aporta enerxía e cargas positivas xa non está… Ás veces cánsome, de que? Aínda non o teño moi claro.

Déitome na cama e quédome a mirar para as figuras que o fume do meu cigarro tenta debuxar. Pecho os ollos, penso en como ule o mar…

“Volvo suspenderme no aire de forma transparente, asústome porque sen saber por que, teño uns ollos verdes caramelo xusto en fronte dos meus… Tento afastarme pero non son quen de facelo. É unha cara de boneca, branca, unha faciana serea que desbota bágoas.

De súpeto, a miña posición cambia, agora xa estou no medio do mar mirando cara aquel faro. E dun intre a outro vexo como unha figura de cor amarela cae, lentamente, cortando o aire.”

AH! Pero que é isto! Unha dor aguda na man dereita despértame. Era o cigarro, xa se consumira.

Non sei que é todo isto, a veces penso que me estou a volver tola. Cheguei a xurarme que nunca máis ía tentar facelo, que cando pechase os ollos só sería para durmir, que non me volvería penetrar nese mundo. Sen embargo, as miñas neuronas parecen que queren dar un golpe de Estado no meu cerebro, porque sempre volvo a caer na tentación das letras…

Quero ser anónima, un individuo máis que camiña pola rúa e pasa desapercibida. Pero non é así, polo menos se fora do famoseo entenderíao todo, mágoa que sexa polo torpe do meu ser.

O peor é que ás veces pecho os ollos e só atopo escuridade, unha escuridade que me trae pensamentos impuros e dolorosos, pensamentos sobre ti, maldita carga! Ogallá algún día poida ser capaz de facelo…. Ogallá… Conseguireite poñer na miña lista negra dunha vez.

“Xa estou aquí de novo? Ás veces non entendo estas viaxes cando comezo a falar, pode que a miña mente tente refuxiarme por estes lares. Tento fregar os ollos, non vexo todo o ben que quixera, o ceo segue a estar moi pechado. Oio uns laios, e ao meu carón atopo a un rapaz… Ou unha rapaza, de pelo curto, vestida cuns pantalóns de tirantes e esfarrapados e unha camisa que algún día puido ser branca, na súa man agarra un pano amarelo.

Levántase, camiña cara unha porta, a porta daquel faro, e alí bica unha fotografía. Achégome, a cara seméllaseme familiar, os ollos verdes! Agora todo ten sentido! Era a rapaza aquela figura amarela do anterior sono!”

Volvo espertar, o meu móbil está soando… Miña nai, que quere saber como estou, pois coma sempre, xa nos veremos na fin de semana, bicos. Se non fose porque é miña nai, xa a tería esquecida fai uns cantos anos, non me creo nin eu que a miña situación chegue ata ese punto de tolería.

Que acaba de ser iso?! Sentín coma unha agarimo na man, e logo un bico na meixela esquerda. Tócoa, está mollada, é unha lágrima. Pero, se eu non estou a chorar…

-Óscar? Perdoa, preciso outra dose de tranquilizante…

- Vale, chegarei en media hora, non te alporices e descansa, xa entro eu cas chaves que tes debaixo da maceta da porta.

-Grazas.

“Estou nun cuarto, sentada enriba dunha cama. As paredes parecen estar feitas de area, e o teito está adornado con manchas xigantescas de humidade. A ventá parece a do cadro aquel de Dalí, non recordo o nome, podo ver unha praia.

Pero algo é distinto en min, xa non me sinto baleira coma antes, incluso podo sentir os resortes do colchón… Tamén sinto o frío, nin o día do faro o sentira con aquela ventada… Levántome, estes non son os meus zapatos Nike, levo uns demasiado vellos e enlamados como para que sexan meus… Eh! Estas tampouco son as miñas mans! Que demos me está a acontecer!”

A voz de Óscar espértame preocupada, estaba a suar. Tentei falar pero a miña garganta non me respondía e os meus ollos xa se pechaban. Grazas Óscar, ti coma sempre tan atento e rápido. Oio uns pasos que se van afastando, xa marchou.



“Outra vez a mesma escena, pero agora estou fronte a un espello… Mírome, recoñézome e á vez non. Imaxes dunha caída, duns ollos verdes, dun adeus quérote pasan diante dos meus ollos. Son a rapaza do pelo curto, pero ao mesmo tempo sigo a ser a adicta aos tranquilizantes… Nunca me pasara o de agora, teño medo.

De súpeto, o meu corpo sepárase do da rapaza, volvo a ser unha imaxinación dentro dun soño, e a rapaza volve a ser dona do seu corpo, desmaiase. Tento achegarme, reanimala, non hai maneira. Esperta, parece que os seus ollos me miran fixamente… E comeza a gritar.”

Cala, cala dunha vez! Volvo a estar no meu maldito piso de 40 metros cadrados, tirada na miña cama, con outro ataque de ansiedade… Tento coller o inhalador, e doume conta que debaixo hai unha nota: Para ti hipocondríaca esporádica, chamareite á noite, lémbrate de comer, non me fagas poñerte potitos en vena... Maldito Óscar, as súas parvadas son o único que me sacan un sorriso ultimamente.

Lévome as mans á cabeza, é insoportable a dor, pero como non sexa dese raro acontecemento do sono… Non importa, non penses, volveraste meter no…

“Tranquílizate rapaza! Como sigas a gritar a que se vai desmaiar son eu, maréome, e teño ganas de vomitar. De feito, a que agora cae nunha inconsciencia son eu…”

[Non, non sei porque carafio non podo despertar, a miña imaxinación estase a sobre pasar nisto do mundo aparte…]

“Escoito algo, é unha voz grave pero á vez moi feminina: Durmida, inconsciente poderás ser a única que me escoite ata que despertes… Calei, quedei paralizada, quería seguir a escoitar esa atormentada voz: Ela era a miña vida, todo o que me quedaba. Esta casa? Este noxento lugar só foi onde nacín e onde penso morrer algún dia. Primeiro o meu protector, e agora o que alumeaba cada despertar. Recordo o que aquel rapaz tan bonito me dixera 20 anos atrás: Xa sei a resposta á túa pregunta, polo menos o que ten que ver comigo. Eu existín para ser o teu amigo e coidar de ti, e así ser lembrado pola mellor persoa que existe no mundo, ti. Eu tamén sei para que existín, para sufrir e estou farta.

Non pode ser, comecei a cavilar e cavilar, parecía que tiña unha centrifugadora na cabeza. Xil, fai 10 anos, unha praia, nun caderno de coiro… Esta parecía ser a súa segunda parte.”

Deixei de soñar, caín no sofá do meu cuarto, corrín ata o meu caixón. Alí! Alí tiña que estar aquel caderno! Abrino, comecei a ler aquela historia… “Dende aquela maldita mañá…” Faltaba algo.

“Si faltan as miñas palabras, é dicir, as túas”

Non, mente, non me xogues outra mala pasada, non agora. Deixa os mundo fantástico a un lado, céntrate na realidade…

“E cal é a realidade Sarah?”

A realidade é esta, a do meu cigarro na man, as miñas doses de tranquilizantes, Óscar facéndome rir!

“Sarah, esperta.”

De onde teño que espertar! Es ti, imaxinación, a que tes que desaparecer, déixame!

Calou, xa non di nada. Quéimanme os pulmóns, a cabeza comeza a tocar tambores e bombos dentro da miña cabeza. As mans engúrranseme e péchanse, a rabia recórreme todo o corpo cunha pouca de terror que se mostran nos meus vermellos ollos.

“Non, dime que non volvo estar a soñar… Ti saberás Sarah, ti es a que podía desfacerse de min en canto o medo che recorría o corpo… Es ti real ou son eu?

Empurroume, caín para atrás, dinme un golpe tras outro, contra a mesa daquel cuarto seu, contra a cama, e finalmente contra a ventá…”

Parabéns, remataches por vencerme.

Reinas, reyes y ministros de la locura

Llega un punto en el que ya no puedes dar marcha atrás, ese de "no retorno", vuelves tu mirada hacia tu espalda y ves recuerdos borrosos, mezclados entre si, memorias de algo que acaba de pasar pero que no recuerdas. Y aún así los echas de menos, quieres volver a vivirlos, mejorar y unos y dejar otros, incluso empeorar alguna pequeña situación tardía.

Bajas la mirada y tu mente te hace revivir, ves como una vez estuviste allá abajo, entre la oscuridad intentando alcanzar pequeñas lucecitas blancas que danzaban y ascendían al rededor de tu cuerpo.

Como tú bien dices empezamos desde cero no, desde 1'5. Y por eso me recorre por el estómago una sensación de cosquilleo, donde las lágrimas se mezclan con la envidia de un año igual. Uno en el que no echaré de menos a ministros por excelencia de la locura, a reyes destituidos por golpes de estado, a reinas con navíos llamados Sur...

Vete pero deja conmigo parte de ti, deja esa sonrisa inacabada y gritos demasiado agudos para el oído de un animal.

Tiemblo al pensar que se acabó... O por lo menos que alguien acaba de pedir un tiempo muerto

"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."