martes, 30 de agosto de 2011

Primeiro premio Certame Literario Letras Galegas Alberto Romasanta

         Se queredes saber quen son debedes esquecer o típico estereotipo de rapaza. Porque non o son, sobre todo dendo o día no que perdín toda inoncencia que me quedaba da miña dura infancia…

        Pois ben, se estades de acordo comezarei con presentarme: Chámome Sarah, teño 15 anos e gústame dar paseos, eu soa, e mellor se son pola praia. Vivo nun pequeño pobo no medio de ningures, nalgún lugar dunha costa sen nome. Son unha rapaza rubia, alta e, aínda que non me gusta recoñecelo, un pouco regordecha de cara.  A miña pel é branca como a neve e, grazas ao sol, toda ela está cuberta de dimintuas pencas das que me gusta presumir sempre que podo. Por outra parte son unha rapaza un tanto especial, á que lle gusta ler libros, aprender sobre o noso pasado e imaxinar historias nas que podo vivir nun mundo onde expresarse sexa materia obrigatoria e a palabra igualdade non sexa obsoleta, un mundo que ula sempre a mar, ese olor que me inspira paz, limpeza… Son unha nena á que lle gusta estar soa a maioría do tempo pero que tamén necesita ter onde apoiarse cando o necesita, e para iso teño, ou mellor dito tiña, ao meu mellora amigo, Xil.

     Por que digo tiña? Pois porque a Xil perdino o día no que toda a miña inocencia desapareceu de min. Ese maldito! Esa mañá de primavera… que asemellou ser coma unha mañá de frío e cru inverno… Dende ese día nunca volvín ser a mesma…

   Todo aconteceu un día normal, que acabou por ser o peor de toda a miña vida. Coma sempre eu espertábame, collía unhas bolas de pan con manteiga e azucre e marchaba á praia a dar un paseo, o único diferente que aconteceu foi que Xil non estaba no punto de econtro cotián. Supuxen que quedara a durmir ou que tiña que ir á leira, así que marchei eu soa a gozar desa bonita mañá na praia camiñando tranquilamente pola limpa beira do mar.

    O camiño que levaba cara a praia era silvestre, todo rodeado de toxos e de silvas cheíñas de moras tan saborosas que poderían ser pecado. Ao redor todo era verde e estaba cheo de paxariños que cantaban ao meu paso cancións da natureza que parecían cantos de anxos. Polo camiño podíanse ver pequenos coellos que cruzaban rapidamente, e se estabas moi atento incluso podías ver pequenas serpes deslizándose, aínda me lebro de un día no que vin a serpe máis grande da miña vida, debía de medir case que dous metros de longo, pero iso xa é outra historia… Ao lonxe podíase divisar a praia deserta, como a min me gustaba, e o mar estaba esa mañá bravío, con olas que chegaban tranquilamente aos 3 metros… Daba gusto camiñar cara a praia e escoitar o son do mar e que chegue a ti ese olor de frescor… Mentres baixaba fixeime na grande lagoa que tiña á miña dereita, estaba tan repleta de vida… Había patos todo aos seu ancho nadando tranquilamente e estaba cheíña de auga que proviña das choivas que se sucederan ao longo da semana pasada.

        Ao chegar á praia descalceime e comecei a camiñar… Sentía tanta paz alí soa… Camiñei todo ao longo da praia sen atopar a ninguén e admirando a impresionante paisaxe que era só miña… Estaba tan cansa de camiñar que tiven que parar e sentar sobre a area, mirando cara o mar. Parecía que me atopaba nunha illa deserta , só se oía o cantar arrolador do mar… Cada vez sentíame máis a gusto eu soa tirada na finísima area… Estaba tan cómoda e sentíame coma se ninguén estivese ao meu redor, coma se eu soa existise nese mesmo intre, que decidín facer unha tolería e tirarme ao mar, que xa fora amainando pouquiño a pouco… Espinme e encartei toda a roupa para que non se enchese de area nin voase co fino airiño cálido que estaba a soprar esa mañá. Corrín desbocada cara a auga! A cada paso sentíame máis libre, máis infantil, máis eu… Ao chegar á auga tireime de cabeza, que boa estaba! Recordoume ás historias que me contaba meu avó cando era máis pequena, sobre as cálidas augas do Caribe, onde el fora a enriquecerse. Porque, sabedes unha cousa? Meu avó foi un dos moitos mariñeiros que marcharon ás terras dun home chamado Américo para gañar moitos cartos. Ou eso era o que el dicía…

            Comezaron a pasar recordos sobre os meus avós por diante dos meus ollos, como din que pasa cando vas morrer… Mais eu estaba viva e unhas pequenas bágoas comezaron a caer pola miña cara recordando que bos tempos pasaramos meu avós mai eu xusto nesa praia na uqe me atopaba… Creo que pasei máis de media hora na auga mirando cara o ceo, que bonito estaba esa mañá e ademais o sol estaba no horizonte, aínda espertando, parecía que estaba a acariñar a auga quentandoa para que eu estivese a gusto…

            Saín da auga ulidno a mar… Como me gustaba ese olor… Xa vos dixera que era unha rapaza un tanto especial e bastante diferente ás demais da miña idade… Creo que era a única que pensaba de verdade… Que pensaba neso que algúns chamaban filosofía… Sobre todo na grande pregunta: Por que existimos? Da que saquei moitas e diversas conclusión… Mais iso tamén é unha historia diferente…

De repente entráronme unhas ganas incribles de tirarme na area e quedar alí estomballada durante hora… Dito ou… pensado e fetio, fun correndo xunto á miña roupa e tireime volvendo a observar o ceo e as caprichosas formas que toman ás veces as nubes intocables do ceo. Un día gustaríame pode alcanzalas e saber de que están feitas… Só por curiosidade e así poder saber que é o que senten os paxaros ao voar… Que envexa me dan, son libres, e estou segura de que coñecen o mundo enteiro…

            Penso que entre mirar cara as nubes e escoitar o son do vento acariñando ao mar quedei durmida… Mais non moito tempo xa que algún son me espertou de súpeto… Era un son estraño, como se alguén eo meu carón estivese a observar e á vez respirase moi forte. Pensei que só eran imaxinacións da miña mente así que non me deu por abrir os ollos e seguín alí estomballda na area. Pero de repente sobresalteime, algo ou alguén me estaba a tocar na barriga e nas pernas… Abrín os ollos a toda presa e á vez levanteime dun salto. Asusteime moito ao ver que o que me estaba a acariñar era unha persoa, mais que unha persoa asemellábase a un monstro. Era o máis horrible que vira na miña vida, era o que parecía un home pequeneiro pero á vez bastante corpulento e estaba cuberto cunha estraña vestimenta que parecía a dun corsario dos mares do Caribe, que meu avó me describira moito tempo atrás. Eu collín a miña roupa e comecei a vestirme con toda a presa que as miñas mans trementes me deixaba, á vez que os meus pés intentaban escapar daquel lugar, que se convertera nunha praia escura sen máis… Pero os meus débiler intentos foron en van, xa que sentín unha forte sacudida no meu lombo e de seguido como comezaban a turrar dos meus pés, impedíndome escapar. O seguinte que vin despois de comerme a area foi a cara dun noxente home mirándome, crédeme que esa cara era o máis espantoso do seu ser. Tiña unha cara dredonda coa pel esbrancuxada, chea de suciedade e do que parecían ser cicatrices, os seus ollos eran negros coma o ceo nun día de treboada e profundos e bravos coma o mar nun día de forte marusía, o seu nariz era gordo, feo e vermello e a súa boca noxenta debuxaba un sorriso malvado do que sobresaían uns dentes podres, dela saía un forte olor que eu recoñecín no momento, era o olor ao desperdicio de vida, cheiraba a ron. Era a cara dun tarado mental que non o contaría…
            (Isto que relato a continuación non é moi fácil de escribir para min, xa que sempre estará presente na miña mente, alá vou…)

            Sentín como as mans dese inmundo ser me daban a volta poñendo a miña cara contra a area, que nese intre parecía queimar coma o lume. Da súa boca só saían berros de maldade e de esforzo, xa que eu estaba a intentar desfacerme do cárcere que supuñan as súas mans apresando as miñas contra o meu lombo. Mentres, ca outra man estaba a turrar de toda a miña roupa que me dera tempo a poñer. Conseguiu espirme e nese intre pensei o peor. Notaba como intentaba espirse el tamén, conseguiu desabrochar o seu pantalón, e xusto nese momento cando xa tiña todo perdido, de súpeto escoitei un forte golpe e seguido sangue caendo ao lado da miña cara.

            Sentín como a presión que atnes tiña nas miñas mans desaparecera e ao mesmo tempo o peso do corpo dese noxento home. Levanteime e o primeiro que vin foi á persoa que máis quería no mundo, Xil. Tiña a daga que sempre levaba encima na man, toda chea de sangue, e ao seu lado o corpo do home ca cara ensanguentada na area. Xil abrazoume fortemente, dicíndome ao oído que todo pasara e que sentira moito non estar esa mañá comigo. O meu mellora amigo convertérase tamén no meu heroe. O primeiro que fixen despois dese longo agarimo por parte de Xil foi collelo do brazo e empezar a correra cara o camiño para poder estar o máis lonxe posible da praia á que nunca volvería. Mias el quedou quedo sen decir palabra algunha á vez que eu lle berraba para que me fixera caso e marchar dese lugar, pero el seguí mirando para min cun sorriso na cara. E dinme conta, estaba ferido xusto no medio do peito, unha grande mancha vermella agrandábase cada vez máis na súa branca camisa, e o meu corpo tamén estaba tinguido de vermello debido ao abrazo que o meu amigo me dera como última despedida. Corrín cara el, agarreino para que non caese violentamente na area… Se lle virades a súa cariña, un rapaz alto, forte, de cara pálida e pencada como a miña e da que sempre saía un sorriso, convertida na mesma cara dun anxo que estaba a vivir os seus últimos intres a inxusta vida. Tumbeino sobre o meu regazo, comecei a gritar para que seguise esperto, dicíndolle que non me podía deixar así, que era o que máis quería na miña vida! Mais el, cos seus último esforzos, caloume poñendo o seu dedo na miña boca e secándome as bágoas que me caían dos ollos, como se dunha fervenza se tratase. Sabía que esa era a última vez que ía estar co meu amigo, así que calei e comecei a acariñarlle o seu louro e rizado pelo que tanto me gustaba. De repente comezou a falar, e sito foi o que dixo: “Sarah non chores por min, acórdate de min polo que fun e polo que fixen. Sabes que estarei sempre contigo, coidando de ti. Quérote Sarah, sempre pensei que seríamos amigos ata que chegaramos a ser anciáns e lembrar todas as aventuras que vivimos xuntos, mais agora ti ocuparaste da miña lembranza e riras lembrándome. Xa sei a respota á túa pregunta, polo menos o que ten que ver comigo. Eu existín para ser o teu amigo e coidar de ti, e así ser lembrado pola mellor persoa que existe no mundo, ti.” Esas foron as últimas palabras que Xil dixo, xa que despois acercóuseme e beixou a miña meixela no bico máis sincero e doce que me deran na miña vida. Os seus ollos fóronse pechando pouco a pouco mentres me miraban e a súa boca debuxou un sorriso feliz que perdurará para sempre.

        Dende aquela maldita mañá de primavera comprendín o significado do nome de Xil, o protector.

lunes, 29 de agosto de 2011

1

-Cuéntame un secreto de esos escritos en verso, hazme sentir feliz, arráncame a manotazos esta sensación masoquista e inútil que rodea mi ser, formando una niebla negra que me ahoga a cada instante.
+Sabes que eso siempre se me ha dado mal, soy una persona introvertida, estúpida y, en resumidas cuentas, una mala persona. Pero mi mundo se llena cada vez que estás a mi lado, es una sensación indescriptible y demasiado rara para que yo la pueda llegar a sentir.
-Lo sé, pero me sirve con una caricia, una mano entre las mías, un beso en la mejilla, una mirada perdida. Creo que eso si que se te da bien. Sólo necesito un secreto que no tenga que ver con todo lo que me está ocurriendo ahora mismo. Te contaré uno yo: querer es una palabra obsoleta, no significa nada cuando se la dices de broma a tus amigos, pero si que cobra sentido cuando se la dices tímidamente a una persona, no especial, si no única, al oído, mientras suena esa canción que te pone los pelos de punta. Digamos que con esto pretendo expresar que te quiero demasiado.
+Vale me has convencido, te contaré uno, más bien es un secreto personalizado que me lo repito cada vez que pienso en ti. Digamos que este puede ser el único secreto "opinado" en el que tenga razón: nunca se quiere demasiado a una persona, esas dos palabras no pueden coexistir en una misma frase. El querer es una sensación, un sentimiento, un algo que tú piensas sobre alguien y que nunca es para decir demasiado, si no mucho.


"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

martes, 23 de agosto de 2011

É un día gris, escuro, ante el só hai unha praia case deserta, e máis alá do seu nariz cleopátrico están as vellas montañas da irmán Eire. El atópase agochado entre as pallas, nunha duna calquera, escoitando o mar fundido co  Chop Suey de System of a Down.
De súpeto todo para, o mar picado convértese nun prato, o vento xa non move os rumorosos, e as guitarras rompen contar o chan. Mais el non se inmuta, o seu sorriso non se move, o único que cambiara foran as súas mans.
O día comeza a rebobinar e a súa canción pasa a ser un son satánico. O sol ponse agora polo leste, o mar trae area, as casas desconstrúense aos poucos e el comeza a correr, porque simplemente sente que as súas pernas volveron nacer.
"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

lunes, 22 de agosto de 2011

Pensar? Para qué?

Pienso, no soy capaz, simplemente estoy en ese momento tonto que aparece todo los días... Pero no entiendo por qué, no soy capaz de comprender la causa. La verdad, creo que nunca llegaría a saberlo.
Digamos que cada persona es un mundo, que cada uno es él y sus circunstancias... Sin embargo creo que mi mundo es demasiado irreal, digamos que es un sueño extraño donde el cielo es verde y el mar violeta. 
No sabes cuántas ganas de quitarme esa incomprensible sensación del pecho, me la arrancaría con mis propias manos como en una de esas pruebas tan desagradables de "Jig Saw".

Cuanto me gustaría poder dejar de pensar, decir: "venga hoy toca desconectar, sólo quiero hacer lo de siempre, pero esta vez sin nada que me impida no sonreír". Sin embargo no soy capaz de hacerlo... 
A veces pienso que cada vez me estoy volviendo loca, y creo que en realidad ya lo estoy. Pero ahora me toca decir a mi, ¿ y quién no lo está? ¿acaso alguna persona, humana, es normal?
Son las típicas preguntas existenciales que me suelo hacer cuando mi cabeza se aburre de más, y cree que pensar es una necesidad vital, ojalá no fuera así... 


jueves, 18 de agosto de 2011


Vuelven a mi las ganas de desaparecer, pero si vuelvo no es porque quiera, lo hago simplemente porque no tengo más remedio que sufrir, seguir andando por el más difícil de lo caminos que había podido escoger.

De momento sólo soñaré con las estrellas, hierba bajo mi cuerpo, soledad, la luna acariciando tu cara, y finalmente, en nada. porque sé que aún soñando despierta todo desaparecerá de mi mente sobrecargada de pensamientos inútiles.

"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

Digamos que... Te quiero


Finjamos que no nos conocemos, que somos estrellas que no tienen sentimientos ni pensamientos.
Pagaré tú café cada mañana aunque no sepa quien eres, tendrás cada día una rosa al lado de tu almohada y un te quiero escrito en la servilleta de tu magdalena.

Tú sólo mírame con tus ojos marrones, rózame con tu mano en el metro cada día a las ocho y media de la mañana, no dejes de enseñar tu sonrisa cada vez que lees el chiste de la columna de la derecha de la contraportada del periódico.
Pero ante todo, por nada del mundo desaparezcas, aunque sea, pásate de vez en cuando por mis sueños a decirme que estás bien y a regalarme tu boca pintada de aire.
"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

miércoles, 17 de agosto de 2011

Pero soy así, me gusta

Cada vez me hace más gracia, no puedo evitarlo, creo que es una situación un tanto cómica e irreal.
Sólo doy gracias a la naturaleza por hacerme como soy, creo que sin este aguante y esta paciencia ahora mismo no sería así.
Siempre soy yo la que escucha, la que aguanta día tras otro los problemas, decepciones y tristezas de los demás. Creo que podría recopilar todas estas cosas y escribir una novela dramática, así sería uno de esos escritores de "Best Sellers" tan conocidos en el mundo entero.
Pero no sé porque, quizás por ser como soy, sí, demasiado buena en muchas ocasiones, pero me gusta hacer todo esto. Me siento mejor persona, más humana cada vez que ayudo a alguien, cada momento que estoy apoyándolos para que no se hundan en la más infinita de las miserias, en el más profundo de los agujeros que llevan al centro de la Tierra.
Creo que me hace más persona, pero aún así, a veces me cansa. Menos mal que esas personas también tiene oídos, o en este caso, ojos para poder aguantarme a mí también. A todos ellos sólo darle las gracias, y repetirles que "el confesionario" siempre va a estar ahí para escuchar ;P


martes, 16 de agosto de 2011

Sin título, no sabría cuál ponerle...

Estoy demasiado acostumbrada a sufrir, a dejarme llevar, a darlo todo por hecho y a decir que todo será mejor… Ten claro ante todo que soy una testaruda como la que más, que no me doy por vencida a la primera de cambio, pero que sobre todo me vestiré nuevamente de Atlas.
Y todo para que, como te lo dijera bajo la luz naranja de la típica farola de calle, ese mundo de cristal no se rompa. Aunque esté oscuro, lo guardaré en mi mochila marrón, e iré hasta la Osa Mayor si hace falta para traerte esa luz que necesitas para poder respirar. Guardaré ese planeta en un mar transparente y cuadrado a forma de pecera para tenerlo vigilado en todo momento.
Sólo me queda decirte que mi mundo está hecho de cristal blindado, duro, pero que a pesar de ello tiene un punto débil. Si por algo se descubriese todo se podría caer, y ya nada, ni el mítico Super Glue que todo lo pega sería capaz de arreglarlo. Aunque yo sea ese Atlas indestructible, también tengo mi talón de Aquiles, y en cualquier momento podría darse a conocer.
No soy de piedra, lo sabes, y necesito saber que estás ahí, que hay algo en lo que poder agarrarme cuando me caiga desde la terraza de mi cuarto piso. Únicamente necesito un poco de ese te quiero, una pequeña porción día a día, como una rutina, una acertada rutina. Te doy, te dí y te daré millones de ellos diariamente, pero hazlo por mí, no soy tan fuerte como había creído. Necesito tener a alguien ahí, a algo que me recuerde que no sigo en un sueño que acabará con las primeras gotas de lluvia del otoño. Que nada de esto terminará cayendo como las hojas de los árboles… También te has dado cuenta de que soy demasiado, digamos, especial para todo esto, que lo doy todo aunque a veces parezca nada. Dime, alienta mis ganas de más, diciendo que lo sientes, que lo harías tú también.
Creo que llevo demasiado tiempo anhelando una compensación por todo lo que me ha ocurrido, por todo lo sufrido, por todo en general.
Acuérdate de esos tres caminos: el de los ricos que ninguno de nosotros podrá escoger, el fácil que simplemente es acabar con todo y no esforzarse, y un tercero que sería el más correcto, en el cual todo se basa en apartar troncos del medio, saltar vayas, lastimarse, pero finalmente tener éxito.

"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

domingo, 14 de agosto de 2011

No, en realidad sólo tenéis la capacidad de hundir...

Me siento corrompida, decepcionada y traicionada por la Esperanza... Me ha dicho que no está disponible para mí, en su lugar sólo he encontrado a las Lágrimas, al Pasado y al Futuro mezclado con la Incertidumbre...
Nada de esto es justo, nunca lo ha sido, pero espero que lo sea. No soy capaz de dejar las cosas pasar, de decir que esto es por un tiempo y todo será de color de rosa en breves, porque sé que en realidad nada será rosa, ni siquiera se teñirá de rosa Hello Kitty.
Y el día no ayuda, es gris como sus pensamientos. Y necesito que realmente sean transparente como mis lágrimas.

"Esta vez si no respiro es por no ahogarme..."


¿Por qué no puede ser tan fácil? Ni tan siquiera un poco más, ¿por qué la niebla no se quita de sus cabezas adormiladas?
Y dejar de existir sería la mejor forma de acabar con todo, de quitarme el nudo en el estómago cada vez que estoy bajo ese techo, de no hacerlos sufrir, de dejar de respirar para así no ahogarme en mis llantos de adolescente desenfrenada.

Pero, por desgracia, nada es fácil, todo ser resume a la palabra Nada, porque es eso, vives pero lo haces para acabar siendo polvo en el aire, comida de gusanos que sólo viven una semana o simplemente una caja bajo una lápida que recuerda a los pasajeros de la vida que tú alguna vez habías sido Nada para el mundo.

sábado, 13 de agosto de 2011

Pensando por pensar los sueños se hicieron realidad.

Única, es un adjetivo, con cinco letras, es femenino... ¿Para que lo utilizo? Para describirte.
Lo eres por todo lo que te llevo repitiendo un mes entero, por tu sonrisa que nadie podría llegar a comparar; por tu timidez a la hora de mirarme; por como tus ojos me miran cada vez que yo no lo hago; por como la luna llena alumbra tu cara haciendo que, a mis ojos, parezcas un ángel vestido de demonio; por como tus pequeñas manos encajan perfectamente en las mías; por tu forma de decir "idiota"...
Porque cada vez que me tocas mi piel me lo susurra al oído, para que te lo haga saber a través de mis labios, que se secan con cada minuto que no estás aquí.
Devuélveme todo el aire que me has robado mediante mis suspiros descontrolados para que pueda decirte cuanto te quiero, ya que no te lo digo todo lo que te lo mereces.

"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

miércoles, 10 de agosto de 2011

Creo que todo esto es como un sueño, no sé, demasiado (casi) perfecto y que en cualquier momento todo hará "plof" y será sólo un sueño demasiado fantástico para ser de verdad.


Y siento un pellizco, sabes que los odio, pero te digo: gracias. Simplemente vuelve a hacerlo cada vez que mi mente vuelva a las andadas y se traslade a un mundo donde pienso que tú sólo eres una de esas ilusiones que sólo aparecen mientras duermo.

"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

jueves, 4 de agosto de 2011

Y haré lo posible por verte sonreír, porque no quiero dejar de abrir los ojos como platos para poder quedarme totalmente ciega con su luz.
Y esas pequeñas lágrimas que derramas las convertiré en diminutos cristales, que tintaré con nuestros mejores momentos.
Y te pido perdón por adelantado, porque no soy perfecta, porque soy demasiado persona y demasiado humana  como para saber que algún día la cagaré.
Pero no me guardes rencor, porque nunca te haré daño a propósito, y cuando sea sin querer inventaré lo imposible para retroceder en el tiempo mediante aquellos cristales, que iré depositando noche tras noche en tu almohada para que así sueñes con una persona que una vez fui yo.


"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."