sábado, 30 de julio de 2011

Mis camisas a cuadros observan, colgadas de mi armario, mi día a día. Si hablaran podrían contar historias de miedo sobre una loca chica que se desahoga con paredes, monólogos graciosos a cerca de la niña obsesionada o dramas que tratan de unas lágrimas procedentes de unos ojos color miel y causadas por una canción triste.


"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

viernes, 29 de julio de 2011

Mírame las manos, están muertas, inanes y agobiadas por el tiempo. Cógemelas y acércalas a tu espalda, quiero darte mi último abrazo, un hasta luego que nunca se repetirá.
No dejes que esa lágrima envenenada caiga por tu cara, guárdala para un llanto descontrolado mientras te ries de los recuerdos.
Piensa y dime qué fuimos realmente, ¿dos personas demasiado humanas como para impedir quererse o simplemente marionetas del destino?
¿Una luz? Que va, lo único que veo es tu cara sonriéndome mientras mis ojos se van oscureciendo poco a poco.
Recuerda, nunca nadie es perfecto pero tu [casi] has llegado a serlo.

"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

lunes, 25 de julio de 2011

Y escribir algo se me hace imposible, la inspiración está retenida en tu ser.
Sólo mi mente trabaja cuando te siento, veo que la niebla se despeja y unas alas crecer en mi espalda.
Pero desapareces y con ella siento las plumas caer a la vez que la bruma se vuelve a cernir sobre mis ojos.
Despiértame de esta pesadilla y dime que sigues ahí, que no te vas a marchar, que mis ojos no se tornarán dos ríos sin destino.
Y yo te contestaré, a su vez, que eres [casi] perfecta, que me has hecho cambiar, me has despertado de mi aletargado sueño interminable, que eres un algo con diferentes significados...



Cuando vuelvas a estar a mi lado, cogeré tu mano y te susurraré al oído eso que llevo guardando para tí...


"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer"

jueves, 21 de julio de 2011

Y la lluvia caía sobre sus caras, empapándolas, convirtiéndose en parte de ese momento.
Sus labios mojados eran incapaces de separarse, sus brazos eran su chubasquero particular...
Las hojas que estaban sobre sus cabezas no ayudaban a resguardarse, pero no les importaba, la lluvia hacía que ese instante fuera [casi] perfecto, poco monótono y arriesgado.


"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..." Pero dame igual :)

martes, 19 de julio de 2011

Y cada vez abro más lo ojos, me voy quitando ese tupido velo que me cegaba.
Y tú te encargas de iluminarme el camino correcto, no no es una luz celestial, es la luz de tu sonrisa que brilla como el Sol, a pesar de nunca cegarme.
Y tus ojos son mi puerta hacia tu interior, esas dos perlas negras que me sacan una sonrisa con sus invisibles manos.

Y mientas esto siga así, yo seguiré en una nube de algodón de azúcar contigo, saboreando todos esos momentos que hacen que cada vez sea más grande...

lunes, 11 de julio de 2011

As risas do adestramento de baloncesto fóronse convertendo pouco a pouco en diabólicas gargalladas de pallaso mentres camiñaba soa pola angosta e escura rúa, cara o meu piso.  


O comezo do fin

"Imaxinade unha urbanización cas súas casiñas todas ben pintadas e os seus xardíns traseiros todos coidados e cheos de vida e de flores, nenos xogando pola calle cas súas pelotas, xente paseando... Pois eso era todo o contrario ao que alí apareceu ante os nosos ollos: un lugar sen liberdade, o chan estaba embarrado e imposible, o paisaxe desolador era acompañado polo ceo negro e tamén polas enormes construccións grises feitas de folla de lata. Unhas almas en pena camiñaban arrastrando os seus pés dun lado a outro do campo vestidos nos seus pixamas a raias nos que xa nin se distinguían cales eran negras e cales brancas. Nese lugar os nenos non xogaban, ou axudaban aos seus maiores a transportar a terra cavando a súa propia tumba, ou deambulaban por aquel sitio dun lugar a outro sen rumbo ningún."


Don't think I'm stupid

                Y ella estaba acostada a su lado, sus miradas eran cómplices de lo que acababa de ocurrir. Un beso, una caricia, nada más hacía falta para decirlo todo.

                Sus cuerpos desnudos, sólo las sábanas eran testigos de todo, sólo las paredes habían escuchado sus sordas palabras, sólo las ventanas habían guardado su secreto para siempre.

                Y al separarse todo se acababa, la felicidad se escapaba con un soplo de enfado, las sonrisas se convertían en lágrimas de los recuerdos y esas dos personas se convertían en marionetas de la nada
.
                Al día siguiente volvía a salir el Sol, su rutina seguía como otras veces, pero algo era distinto… Nadie los rodeaba susurrándoles al oído cosas que las trasladaban a un mundo completamente paralelo.

"Por suerte siempre esta el dia siguiente para poder disfrutar otra vez de esa felicidad a tu lado"

"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

sábado, 9 de julio de 2011

Y ahora es cuando puedo decir que todo empieza, que mi cuello ya no se resiente, que ya no soy tu Atlas particular, que me siento realizada, que soy libre, que estoy cambiando, que me siento fantásticamente genial, que me importa un nada todo lo que piense esta sociedad, que ahora todo empieza a ser como debería...

Sólo tengo ganas de demostrar al mundo como soy, de gritar a los cuatro vientos que estoy feliz, de cogerte y besarte a la luz del Sol sin que nadie me diga nada, de disfrutar de este momento que es EL momento para mí.


"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."
¡PERO DAME IGUAL!

viernes, 8 de julio de 2011

8 de julio de 2011

Tus ojos brillan en la oscuridad, eres el gato que ronronea en mi oído agradeciendo mis caricias.

Mírate reflejada en la Luna y dime que es una sonrisa azulada por la capa de ozono lo que se ve...

Enmaráñate en las enredaderas del "carpe diem", y vive como si fuera el último adiós que te entrego.

Cuélgate de las lianas del "carpe noctem", y deja que tu pelo ondee en el cargado aire de un viernes noche.

Somos dos hojas mojadas que se encuentran caídas, en una acera cualquiera, y se solapan mientras el viento las une.

"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

jueves, 7 de julio de 2011

Y esas dos palabras que me las repites una y otra vez... Son simples y a la vez lo dicen todo, como tu mirada mirando al infinito...

miércoles, 6 de julio de 2011

Ojalá todo fuera más fácil, ojalá no existiera la palabra tristeza.
Ojalá no existiera la sociedad, una masa que se mueve por lo que piensa un individuo.
Ojalá lo entendieran, ojalá pueda arreglarlo.
Ojalá esas lágrimas no cayeran por esa cara de ángel negro que te representa.
Ojalá tu pelo ondee al viento sin importarte nada, con una sonrisa en la cara que ilumine todo.
Ojalá el aire que respiramos sea eterno, y la música que suena en mis oídos haga que todo vuelva a nacer.



Sólo dime algo y lo haré sin dudar, sólo por no ver que se desperdicia tanta felicidad por un puñado de tonterías.
Mírate en un espejo y quítate la venda que tanto llevas sujetando con los últimos resquicios de una esperanza ya perdida, mira la realidad y abre los ojos a un mundo lleno de ilusiones y oportunidades, tantas para una persona que vale su peso en oro.

Aún cayendo mil veces, levántate mil y una, aunque tropieces con la misma piedra una y otra vez, aprende de todos los errores cometidos y también de lo que has hecho bien.

Observa tu vida como un tren, cada cosa, cada persona, cada momento sólo es una parada en el medio del camino, al final todo se resume en una palabra, y esa eres tú, lo único que te debe importar, ser egoísta nunca sonó tan bien.

martes, 5 de julio de 2011

Este mundo es demasiado grande para que el sol pueda alumbrar todos los seres vivos, pero hay un lugar que siempre reluce por su belleza, y ese es tu sonrisa...


"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."
Llueve y mi ventana está triste, yo seré la encargada de demostrarle que siempre hay parte positiva en algo tan bonito, pero que por desgracia tantas connotaciones negativas se le dan...
No seré poética ni filosófica, le voy a hablar de ti; de tu sonrisa mágica que lo dice todo sólo con aparecer; de tus ojos que me dejan sin respiración cada vez que me miras con esa carita de niña pequeña; de esas manitas, que aunque son la mitad que las mías, hacen que tiemble cuando rozan mi piel.
Tú eres indescriptible ante mi poesía barata escrita a bolígrafo. Voy a coger el mando y pulsaré "pause" para dejar esto tal y como está, no quiero cambiar ni un ápice de todo esto, es simplemente [casi] perfecto, ya te dije que si lo perfecto existiese sería monótono y aburrido, yo prefiero las emociones fuertes, y tú eres una de esas sensaciones que hacen que mi adrenalina se dispare y mi cerebro pierda el control de mi cuerpo...


"Pode qeu só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."