lunes, 29 de julio de 2013

Teletransportación

Cierro los ojos, en este instante todo lo que tiene que ver con el exterior de mi mente no existe.
Una sensación de vacío inunda mis pulmones. Poco a poco mi piel se eriza, desde los dedos de los pies hasta la cabeza.
Te pienso y mi cabeza empieza a imaginarte. En las yemas de mis dedos siento como acaricio tus labios, y en mis labios siento tu piel.
Sin embargo, solo mis oídos escuchan te quieros callados. 
Al final siempre desapareces, el vacío de los pulmones invade mi cuerpo quemándome por dentro.
Abro los ojos y me acurruco como un niño, intento imaginarte. Pero esta vez no puedo evitar llorar al recordarte...

Mientras, escucho a lo lejos, en susurros: Te echo de menos  

lunes, 8 de julio de 2013

Un sueño demasiado real.

Es insufrible no tenerte.
Cerrar los ojos e imaginarte sonriendo, como siempre lo hago. De repente abrirlos y saber que no puedo ni tocarte.
Buscar en el hueco de mi almohada ese abrazo que quedó pendiente tantas veces.
Soñarte como el mejor regalo, aunque cuando me despierto ya no siento como recorro tus labios con la yema de mis dedos.
Repetirte una y mil veces lo bonita que eres. Repetirme mil y una, que el susurro que quiere salir de mi boca solo tocara el aire, no tu oído.
Pedirte que me calles, creando promesas en el aire,
Preguntarme como te echo tanto de menos, respondiéndome con solo pensarte.
Que me queme el pecho porque no te tengo.
Sentir que poco a poco te estás quedando con una parte de mi.
Necesitarte.

martes, 18 de junio de 2013

Silencio entre sombras

Me apetece acostarme en una playa, al calor de unas manos casi desconocidas.
Cerrar los ojos y utilizar un brazo ajeno de almohada.
No hablar utilizando esa boca extranjera de cerradura.
Despertarse y ver que estás soñando despierta.
Mirar a las teclas del ordenador, sintiendo como queman tus pulmones.
Toser una y otra vez, saber que ya no hay marcha atrás.
No saber escribir, callar.


jueves, 13 de junio de 2013

Cidade proletaria

Sabía que chegadas estas alturas non me iba resistir...
Boto de menos esa cidade en costa que tanto me gustaba recorrer, buscando en recunchos cousas imposibles, observando con cada nota da música do violín.
Boto de menos poder rirme tódolos días, porque sempre, sempre había algo polo que sentir ledicia.
Boto de menos a cada unha das persoas que coñecín un día, e algunhas xa desapareceron. Douvos as grazas, porque cada un de vós fuchedes a miña rutina.
Boto de menos quedarme sen voz, con bandeiras e megáfonos na man. E correr, sentarse, tropezar.
Boto de menos tantas cousas... Que se chego a mencionalas todas afundiría, como un corpo morto na auga dun océano calquera.
Pode que continue con esta memoria, pero agora non podo.
Historias dunha terra de cuncas e de mar
que xuntos coñecemos na voltas que a música nos da.

jueves, 23 de mayo de 2013

Supongo que todos tenemos derecho a recordar, ¿no?

Yo ni debería escribir esto...
Pero algo me ha hecho recordar. Esta vez ha sido una canción la que me ha embarcado a través de un río.
Me quedé dormida, y al poco tiempo me desperté entre unas rocas, era casi de noche. Y de repente me encontré con una piedra, en la que hace un tiempo alguien dejó grabadas dos letras, entre gritos de "Celtia" y risas escandalosas de vergüenza ajena.

Y finalmente desemboco en esa frase en la que solo quería saber que tal iba todo.

Supongo que todos tenemos derecho a recordar, ¿no?
Al fin y al cabo...
 
"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."


domingo, 21 de abril de 2013

Fuck the world I am a Panda

Non lembro, pero si esquezo a data de caducidade deste momento.
Esperto pesada, aínda coas sabas do teu soño enroladas no meu tacto.
Subo a persiana a medida que os meus ollos se aproximan a un campo de asteroides.
De repente, tírome neste sofá, que me atrapa. Non podo loitar contra o seu campo gravitatorio.
E como non, penso.
Penso e intento reter palabras soltas no aire.
Choro, acumulando nanopartículas de alcohol puro nos bronquios.
Ríome, gritando fumes negros que ateigan mentes baleiras.

Xa lembro, perdoáchesme, mais sigo sen entender.


"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

jueves, 21 de febrero de 2013

Un rompecabezas creado en tus manos y guardado en mi mente, un puzzle incompleto en el que faltan las piezas más importantes.
Una oportunidad fútil, posiblemente vacía de significado, carente de sentido. La última esperanza, enmascarada, convertida en una altura demasiado alta para mi.
Preguntas sin respuesta entre lágrimas secas. Pensamientos saturados de trabajo que sudan gritos ensordecedores y golpes contra la pared.
Me duele la cabeza y me estallan los oídos cuando sueño despierta con sombreros, tiburones y una máscara. Ahora mismo se me haría imposible reconstruir el puzzle, un rompecabezas de tu cuerpo. La esperanza se ha transformado ahora en una luz roja, diminuta.


lunes, 4 de febrero de 2013

SINCERIDAD, AZUL, ZAPATOS


Pretendes ser un autómata más, un guiado de la rutina, un trapo tirado en un patio interior que pasa desapercibido hasta que desaparece con el tiempo.
Sin embargo tus zapatos te delatan, has caminado demasiado, con pasos de plomo, sobre unas Martens sin punta de acero.
Me han dicho que nunca debería haberte conocido, y por el contrario necesito hacerlo. Tu sinceridad se me antoja como una vela encendida en una noche fría, en la que me acuesto bajo mis mantas llorando por un ficticio miedo.
Un pan multicereales me recuerda que me levante, que deje de soñar con canciones tristes y cielos azules que se rompen con cada relámpago destelleante y ensordecedor.