jueves, 28 de abril de 2011

Siento que soy demasiado artificial, y también totalmente transparente a tus ojos, vulnerable ante ti como un cordero ante un león.
Mis pensamietnos en forma de texto son tan tuyos como míos, pero tú pareces no querer abrir los ojos para darte cuenta de lo que en realidad está sucediendo en nuestro día a día temporal.

¿Te he fallado alguna vez?¿Debería sentirme culpable por algo que he hecho?
Culpalbe, me llevo sintiendo así desde hace mucho tiempo, incluso demasiado.
¿Y por qué? Por haber entrado en tu mundo como un huracán que lo destroza todo a su paso.


"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer"
Ya no esperas impaciente en la puerta de tu pequeño piso por tu correo diario, de una persona, que un día fue algo a tu lado. Ella espera tu respuesta, que contendrá palabras obsoletas que acaben por provocar un terremoto de grado siete con ocho en la escala de la perfección, tirando abajo las casas donde vivían sus sueños.


Ella, su cuello, ya ni lo siente de lo agarrotado que lo tiene, por andar con la cabeza hacia el suelo, donde se apoyaba todo el peso que tu te quitabas, pero que ella sentía después.
Abre la puerta que se encuentra en su pecho y adéntrate en un mundo en el que caminarás por el techo, donde los cuadros levitan sobre las alfombras de las paredes. ¿Que no tienes la llave? Búscala en la Calle del Ayer, casa número 25, donde vive la familia Desilusión. Ellos te llevarán a la habitación de invitados donde aún se encuentran los libros, aquellos donde ella guardaba las más bellas hojas, caídas de unos árboles llamados Recuedos.




"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."
Un todo, un nada, un alguien para mi. Lo soy para ti, un cualquiera que utilizas como reposabrazos donde apollar tu cabeza para olvidar.


Mi cuerpo se siente aliviado únicamente cuando la lectura y la escritura son lo único que existe a mi alrededor. Leer una y otra vez las reflexiones convertidas en figuras, me reconforta, y en las mayores de las ocasiones solo el dolor existe dentro. No un dolor que se pueda demostrar, si no que existe únicamente en mi, haciéndome reflexionar sobre metáforas inventadas por un escritor completamente necio e ignorante.


"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

27-4-2011

Soy como un volcán a punto de erupcionar, pero que aún no tiene la suficiente fuerza, la cual guarda en su interior para que salga a golpes de martillo.


Estoy harta de tener que entenderlo todo y ahogar mis olas tormentosas en unas palabras que de nada sirven.
Soy una "Tierra" en un universo transparente que agota sus últimos resquicios de vida intentando acciones con un fin bucólico y bohemio, que me llevan al centro de un lugar alrededor de la nada, un "nowhere" sin sentido y lamentable.


El nudo, que unía el tenis con el que saltábamos juntas las vallas que nos obstaculizaban el camino hacia el tiempo, se afloja con una lentitud acelerada por un mando, controlado por una mano invisible que tiene el color de la desesperación.


Ya ni mi cueva particular me sirve de refugio, donde se crean estalactitas que dañan mi ya confusa realidad. Las teclas de mi ordenador se han vuelto mis enemigas volviéndose del lado oscuro de la derramada tinta de la impresora, convirtiendo mis palabras en antítesis de mis pensamientos.


Ya mi mar dulce se ha secado, mostrando la "Atlántida" que estaba escondida bajo la pintura blanca de mi habitación.
Mis "meninas" me miran tristes, escondiéndose tras la puerta de mi espacio diminuto. Y mi almohada me seca las simples lágrimas que caminan descalzas por mis mejillas, queriendo borrar la cara que (ahora) esconde una sonrisa que algún día existió. (Mientras que) mis sábanas son retiradas hacia los pies de mi cama por el pasado, mostrándome, en las imaginarias pantallas 3D de mis ventanas, dos cuerpos fusionados que se van separando por unas dudas de un presente ya pasado.


Y todo lo hecho ha sido a propósito. Cada lexema y morfema que formaban parte de la temporal exposición de mi "ropa interior" en el Museo de la Elección.


"Give me reasons, but no choices"
[...]
"Cause I'll make the same mistake...AGAIN"

Las cosas suceden, no siempre por una causa, pero si con consecuencias...
Ojalá este Atlas resistiera permanentemente, algo imposible de imaginar, cuando sabe que lo que sostiene su cuerpo inmortal es simplemente un sueño mentiroso que se disipará en un abrir y cerrar de ojos con el polen de la primavera.


"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

miércoles, 27 de abril de 2011

Palabras que te debería escribir...

Mea culpa,
Lo siento,
Todo,
Y más.


Preocupada?
Siempre


Enfádate,
Lo comprendo.


Pesada?
Lo soy.


Gracias,
Te las debo,
Desde hace mucho.


Perdonar,
La palabra que necesitamos...

Por verte sonreír - La Fuga

"Sabes bien, como soy, que no suelo mentir

Siempre que lo hice fue por verte sonreír"
[...]

"Ya lo ves, no siempre me va bien"
Seré el Atlas que aguante de tu particular mundo en proceso de Big Bang, y aunque mi espalda se resienta, yo resistiré hasta que ya no pueda más...




Aunque mis sueños pasen delante de mis ojos corriendo, los dejaré pasar dejando que mis lágrimas caigan por mi cara hasta que me ahogue con ellas.
Entonces el infinito será una caja redonda donde poder dejar que tu mundo flote sin causarte daño... Aunque te advierto que se podría volver del revés cambiando tu concepción de la realidad.
El mío se derrumbará en cualquier momento pero no importa, se que, de todas formas, algún día pasaría... Yo un ser, más humano que nada, reviviré de sus cenizas para volver a construirlo como tantas veces lo he hecho...
Haciéndome un trasplante de sentimiento inequívocos que un día llegamos a compartir...
Hasta entonces espero que mi columna vertebral, ayudada por mi mente, sea capaz de resistir...


"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."
Ou simplemente non...

martes, 26 de abril de 2011

When you're gone...

Always needed time on my own
I never thought I'd need you there when I cry
And the days feel like years when I'm alone
And the bed where you lie
is made up on your side

When you walk away
I count the steps that you take
Do you see how much I need you right now?

When you're gone
The pieces of my heart are missing you
When you're gone
The face I came to know is missing too
When you're gone
The words I need to hear to always get me through the day
And make it OK
I miss you

I haven't felt this way before
Everything that I do
reminds me of you
And the clothes you left
are lying on the floor
And they smell just like you
I love the things that you do

When you walk away
I count the steps that you take
Do you see how much I need you right now?

When you're gone
The pieces of my heart are missing you
When you're gone
The face I came to know is missing too
When you're gone
The words I need to hear to always get me through the day
And make it OK
I miss you

We were made for each other
I'm here forever
I know we were
Oh oh oh oh oh

All I ever wanted was for you to know
Everything I do I give my heart and soul
I can hardly breathe I need to feel you here with me
Yeah

When you're gone
The pieces of my heart are missing you
When you're gone
The face I came to know is missing too
When you're gone
The words I need to hear to always get me through the day
And make it OK
I miss you
 
 
"ALWAYS YOU...YOU KNOW YOU DESERVE MORE THAN THIS"

jueves, 21 de abril de 2011

THANKS

Pocas letras lo pueden decir todo y más...


Las has dicho y el peso de mi espalda ha desaparecido...


Se que a veces soy pesada(forgive me If I am), y mucho pero:


GRACIAS, GRACIAS POR EXISTIR....

martes, 19 de abril de 2011

Todo está perfecto, esas diminutas lágrimas de cristal caerán al suelo convirtiéndose en átomos transparentes de una pesadilla que ya ha pasado y que no permitiré que se repita.

Sabes que no te dejaré caer. Solo cuando me lo pidas soltaré mis brazos y dejaré escapar a las palomas mensajeras de nuestros secretos lugares. Y así nuestro completo todo habrá terminado.

Pero para eso todavía queda, y incluso puede que no se encuentre en ese futuro construido de esfuerzos.

Ese abrazo que disipará todas las nubes de tu razón está de camino, viaja a través de las palabras perfección y secreto. Cuando menos te lo esperes te pillará desprevenidamente para que todo lo malo se termine y pueda aparecer esa verdad que nos une.

What's the matter?

Algo pasa y yo lo averiguaré, sea como sea y al precio que tenga que pagar...

Undisclosed desires

"I know you suffered
But I don't want you to hide
It's cold and loveless
I won't let you be denied"

"I want to reconcile the violence in your heart
I want to recognize your beauty is not just a mask
I want to exorcise the demons from your past
I want to satisfy the undisclosed desires in your heart"
 

lunes, 18 de abril de 2011

Despierta

 Aún me siento como en un sueño, ¿de verdad ha pasado?
Por la mañana, al despertarme, me he vuelto a preguntar si de verdad tanta perfección puede estar en contacto.
Esta vez no ha sido los planetas, si no que la Osa Mayor y Orión se han juntado en un espiral indecente que ilumina el cielo, eclipsando a la misma Luna



"We used to say
That we were
Brother and sister
We used to think
Nothing,was every bitter

Today,I break,my promises
To stay out of the emptiness
Today let's make our promises
For tomorrow"



"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer"

Un día cualquiera de hace mucho....

Este mundo insosteniblemente perfecto empieza a dar vueltas y marea mi sentido del equilibrio haciendo que las sensaciones se entremezclen produciendo así una visión distinta en la que dos mundos han chocado entre sí alejándose...
Y un cúmulo de situaciones producen un caos, que probablemente sea apocalíptico. Por eso mis ojos poco metafóricos intentan reprimir ese tumulto sentimental indefinido.
Has estado aquí y ya te extraño cabeza loca. Eres impredecible, no sabes cuanto. Los roces de nuestros brazos quedarán sostenidos en un aire contaminado por el nerviosismo y caerán como las hojas.... cuando llegue su momento, cuando el aire sea destruido por chispas de nuestros espejos.
Espero enclaustrada por una respuesta que tarda demasiado y que puede no llegar.

"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer"

14-4-2011

No sé que me pasa, que nada pasa por mi mente. Se repite una y otra vez como esas melosas y empalagosas canciones de pop que siempre hablan de amores imposibles y de un feliz final.

En este instante mi inspiración está vacía, se esfumó hace varios meses a causa de un Don Nadie. Creo que me dijo que iba a tomar un café y a comprar tabaco, pero resulta que desde aquella no pasa, como lo hacía antes, caminando como un fantasma por delante de mi ventana en los días lluviosos que tanto adoran mi pluma y mi papel.

Estimado señor, mi maduración está aún demasiado al final de mi camino empedrado, que aunque parece firme resbala y me puede hacer caer.


Mi Venus de Velázquez está prisionera de la tramposa sonrisa de la Monalisa y del mareante campo de trigo con cipreses del loco pintor sin una oreja. Al igual que ella, yo me encuentro entre dos mundos paralelos que nunca se encontrarán y que me mantiene en una burbuja constante de contaminación acústica que hace que mi cuerpo se destruya por dentro haciendo que mi cerebro deje de funcionar, tirando la coherencia y la cohesión de mi vida por la ventana de un 8º piso.
La dulce verdad que me reconstruye es que nada ni nadie tiene sentido en este universo finito donde el consumismo es el sistema político y la ignorancia nuestra ideología que ha conquistado el mundo. Así pues, estas palabras desordenadas por un estornudo casual, para mí lo dicen todo aunque seguramente para esos animales guiados por las masas estas solo sean palabras escritas por una niña que se aburre demasiado....

"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer"

jueves, 14 de abril de 2011

Read what I'm writing....

I feel like letting my hopes just leave from my mind...
Because everything went wrong like always....
What I want its just listen to the wind... and forget everything.
How can all over you change so quickly? Its imposible to know.
I hate this new world, its driving me crazy... I'm going to fall in a far sea made with dreams that will never be real.
These are just words in a screen or something more? I dont know, I just know that the river is dry and the wind is turning blue...

"The more I see the less I know"

O que fai o non durmir...

Os ollos estánseme a pechar, pero nas miñas pálpebras aparecen unhas paisaxes onde, como xa che dixera, aparece un lugar que ten un olor como a canción de The Queen, que me fai lembrarme de ti...
Pero ao instante a luz apágase e sae unha lúa escura onde aparece unha cara diabólica de Deus con cornos de Satán...

Todo é artificial e inmaduramente pensado...  Millor non opinar que despois sábese todo...
Pois o que che dixen... que o sono mata neuronas cando non descansas o suficiente, a min pásame a miúdo por iso me levanto ás 5 da mañá para escribir versos sen sentido...






"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer"

lunes, 11 de abril de 2011

11 de Abril

"Es más fácil hacer daño a una persona que hacerla sonreír"

Miradas que lo dicen todo, pero que vosotros pensáis que son nada...
Cuchicheos por lo bajito y risitas tontas que aunque no lo parezcan se escuchan...

Un poco harta de que a pesar de que personas ignorantes existan y sean falsas, existan a la vez otras que se creen superiores y que muestran una sonrisa prepotente y narcisista que demuestra lo ignorantes que son a su vez. Finalmente uno se da cuenta de que todo es igual y que nada cambiará.... 
Todos somos ignorantes, al fin y al cabo, ¿quien es perfecto?
Sí, tú lo eres pero nadie más Perfect Lady

Ahí lo dejo

"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

viernes, 8 de abril de 2011

No me apetece leer

No me apetece leer, solo oler ese olor imaginario que sabe a ti.
Escuchar esos pasos que no suenan pero que te acercan a mí. Disfrutar de esos besos ilusos que algún día seguramente me diste pero que ahora no existen y perviven en el tiempo.
Tocar tus cabellos rubios que aún vuelan en el viento, el cual no quiere desprenderse de ellos haciéndolos prisioneros de sus soplos color transparente.

Tu camiseta indie en la que se reflejan las caras de unos Foo Fighters un tanto descoloridos por el Sol, sigue colgando de mi balcón en busca de un aire distinto que vuelva a revivir a ese Kurt Cobain de la espalda que, tirado en una esquina, sigue fumando un cigarrillo que dura ya cerca de veinte años o incluso más.
Recojo los pantalones rotos que un día cualquiera a una hora indecente arrojaste a los pies de la cama de mi cerebro, para que mi bomba natural explotase mostrando lo que de verdad guardaba en mi particular baúl de los recuerdos...
Ya mis ojos se cierran, pues no quieren ver los tuyo azul cielo convirtiéndose en una tormenta que inunda mi taza de café mañanero que me invita o incluso me obliga a retomar una rutina en la que ese alguien que un día fuiste tú se convierta en un nadie sin sentimientos que destroce mi mente aletargada haciéndome recordar tiempos mejores en los que los Beatles no eran simples etiquetas comerciales que forman parte de la globalización de mi persona.
Intento alejarme de un mundo ignorante que está llevando a cabo una revolución "choni" de lo cotidiano, convirtiéndolo todo en antes florecidos paisajes desérticos que dibujan caprichosas formas mediante notas de guitarra que un alguien PERFECTO interpreta mediante un "Tears in Heaven" caprichoso y magnífico.

"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

jueves, 7 de abril de 2011

...7 DE ABRIL...

Un día más en la tierra, intentando superar las horas que me quedan buscando algo a lo que aferrarme y que me quite de esta rutina permanente.
Ese algo eras tú y espero que después de todo lo sigas siendo... Aunque también sé que después de todo lo hecho las cosas no tienen un botón de marcha atrás...
Ojalá existiera una máquina que me devolviera al principio de todo, para que desde un principio todo fuera perfecto...
Pero al final todo se resume a una situación patética en la que tú y yo poco a poco nos vamos hundiendo en un mar de arena que no tiene final, mientras nuestros sentimientos quedan atrapados en la superficie conviertiéndonos en unos seres inanimados a los que solo les queda viajar en el tiempo para reencontrarse con la vida...

Repítome por enésima vez, gracias por existir persona perfecta :)

Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer...

miércoles, 6 de abril de 2011

Mi primera entrada

Pues aquí estoy empezando otro blog después de haber hecho unos cuantos intentos de.
La verdad es que lo hago algo influenciada por una personita perfecta que por fin encontré y el principio de esta entrada se la dedico a ella.
Por ser tan fantástica desde el principio, que no fue hace mucho, por todo lo que te escribí en esa mini carta que acompañaba a esa cosilla. Menos mal que te encontré, porque llegaste en un día maravilloso donde el mundo estaba de buen humor y cada día esta aumentando su estado de ánimo a mejor.
Espero que aún nos queden muchas anécdotas que vivir, y muchos secretillos que poder compartir, así mismo espero pasar ese mes en donde tu y yo sabemos disfrutando y gastando mucho ;)
Podría escribir miles de cosa a cerca de ti, y estas irán aumentando con el tiempo, pero sería demasiado para solo un día.
Solo resta decir: Gracias por existir!


Con respecto a los demás, mi mundo está girando en torno a una estrella que poco a poco se apaga y que a veces suelta rayos de luz que sientan como un puñetazo en la cara.... No entiendo porque este sinvivir es tan complicado de afrontar... Será que a partir de cierta hora el mundo se vuelve del revés y las personas ya no saben lo que hacer ni como comportarse, no no hablo de un sábado noche loco...
El puente que construimos con los mejores sueños se va rompiendo a cachos poquito a poco cayendo en un mar que hunde los sentimientos en lo más profundo para que nunca puedan ser recuperados...
Mundo cruel? Ya lo creo y poco a poco su furia aumenta a la vez que nuestro astro el Sol va perdiendo fuerza...
Aunque ahora mismo intentara dormir no sería capaz, pienso que la lectura ahora mismo es mi refugio donde resguardarme del mundo exterior, puesto que mi casa la inspiración está un poco derruida por el tiempo como la casa de paja que el lobo tiró a los tres cerditos, espero que algún día pueda reconstruirla de piedras hechas con nuestros sentimientos, hasta entonces solo queda esperar con un café en la mesa, un lápiz en mi mano derecha y mi libreta al lado de ella...

Mi firma por siempre y para siempre en gallego y reitrerandose:

Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer...