jueves, 27 de noviembre de 2014

Non son

son coma un peixe camiñando, non sei,
ou coma unha ovella dicindo que teño frío.
son un poeta analfabeto e un intérprete mudo.

síntome árbore en outono cando che miro, e ás veces incluso o son.
mágoa que ti sexas castelo e eu terra ensanguentada.

son un neno cun vestido lila, e unha nena sen bonecas.

sonche a pedra coa sempre te vas tropezar,
sonche a feminazi que che dá noxo.

mágoa de corpos mal aproveitados.


jueves, 4 de septiembre de 2014

Meine Liebe

Just take me back where I belong. Where the rain went short, and the alcohol never stops pouring.
Teach me how to travel breaking the ice, walking in the dark. Show me how the light turns white while dying on the floor. Pursuit me with the oldest tram you can find on that river.

I try to get into my mind, but it blows me away every time I try. Only a side by the river makes me feel alive. I hear water, dogs, chains, antifascists, snow, sun, bikes. And inside of all the noises I see a blond hair, a tiny piercing, smoked blunts...

A mixed of accents still lives on my throat, burning like a volcano, deciding who should die first.

The raindrops turn into tears every time I smell your shadow next to mine. I can only build images of a park with the anger I have become.  

Come kidnap me, if you ever feel alone.




martes, 17 de junio de 2014

Where is my mind?

Volar entre consonantes y vocales, olvidando momentos y sitios. Despejando la mente con sonidos graves entre humo de menta.
Me dispongo a hacerme un lavado de cerebro, a intentar olvidar pecas y el color marrón. A sudar sentimientos y llenarme de música instrumental.
Solo te pido seguir jugando a pasarnos la pelota, a contraatacar con mensajes de despedida y a preguntarnos lo obvio.
Pero me sigo perdiendo entre mosaicos verdes y preguntas desaparecidas. Alucino con camisetas negras y púrpuras, y veo sombras de recuerdos en cada esquina.
Solo una bandera de colores se interpuso entre dos pensamientos, que previamente grité a un amanecer oscuro.
Y el sonido del piano en mi cabeza sigue intentado hacerme recordar, infiltrando conversaciones y paseos, como un tratamiento de electroshocks.
Mi perdón se sigue repitiendo, intentando presionar el botón de retorno.


"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

martes, 27 de mayo de 2014

Una letra impronunciable.

A veces desaparezco de mi misma. Mi cabeza llora y mis manos gritan de ansiedad. Me arrancaría cada pensamiento y te echaría a ti. Pero ese barco es demasiado grande, tan pesado como las nubes que me rodean. Disiparía cada roce y respiración. Quemaría tu olor, como el incienso, pero ese aroma me perseguiría sobre lobos sangrientos que se esconden en el sol. Y mientras, me refugio en la luna, en el cráter más profundo, tocando la oscuridad con cada palabra inconexa.
Mis dientes gritan que mis ojos solo ven lluvia y arcoiris grises. Y la madera de mi habitación se arrepiente de tus pisadas. Mientras, unos tambores suenen entre verde y marrón, incomodidad y un poco de desesperación.
Un "THE END" perdido de la película más agria me mira con ojos de miedo, retrocediendo con pasos pegajosos y algo mentirosos. Las ondas electromagnéticas de cada teléfono van sembrando tumores tristes y fútiles. Así, yo sigo escribiendo en un estrés constante que podría ser energía en la dinamo. Un par de pulmones se escupen aire ennegrecido, mojado por cada beso lanzado a la nada. Yo dejo de arrepentirme, nunca más sangrare pensamientos inútiles.