lunes, 30 de mayo de 2011

viernes, 20 de mayo de 2011

1994
cuatro números
un año
una cifra
sin importancia...

Palabras obsoletas que castigan mi ego
y aumentan mi miedo
al fracaso.

En busca de un mecenas
que guste de fantasías
de un alguien que
es nada
sin más.

Hablo, sola,
para pensar
que alguien
me escucha.
Escucho,
para llorarme
y no beber el veneno
de mi lengua de víbora.

Grita, asústate
o simplemente riete
de todo este universo
repetitivo y redundante.

Flagelarme y convertirme
en otro
"perro más del hortelano"
que sea comparable
como un político insignificante y corrupto


"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

Infinitamente calculado

Afundímonos nunha lagoa azul,
 mentres, as nosas verbas
 pérdense nas areas dun reloxo.

O patrimonio cultural da miña lingua é incinerado polo tempo,
que acosa como un violador aos meus pensamentos,
demasiado[quizáis neglixentes]
 e pouco misóxinos para eses raposos-ovellas,
infantilmente continuistas...

Mithos que descoñezo,
tan ignorante e pouco afrancesada...
Infel á miña alborada,
perante un número calquera
elevado ao cuadrante da túa pel.

"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

Paradojas

Proceso de escritura aleatorio, signos decorativos del típico bar viejo de la esquina...

Sostenibilidad de un mundo de contaminación verbal...

Saltar del autobús, correr, perderme por las calles de una urbanización sin número...

Frases sintetizadas en unos ojos que miran el mundo de una forma demasiado precipitada...

"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

jueves, 19 de mayo de 2011

Perdida no olor a humanidade da miña clase de inglés.

Intento pensar, mais éme imposible.

As negras sombras de Rosalía tráenme recordos sabor azucre.

Un barco de vela navega polo meu sistema nervioso facéndome estremecer.

Non penso, non sinto, pero tampouco falo. As miñas cordas vogais, recén operadas tras un mes de silencio, queren romper a súa non liberdade de expresión.

Talking about a freedom that will never exist,
Money has been spent by the population just for their on good,
but my power will last until I loose my mind.
Just mind you're head, take care of it, beware of the word hesitate,
it's dangerous and might make you give up.
But just don't hear, don't listen to it
Put on your sunglasses and smile to life,
it will answer you...


"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

lunes, 16 de mayo de 2011

Solo fue mi lucidez...

Solo haz que los recuerdos hagan que el olor a mar de tu pelo regrese, para que me recuerde que no fuiste un espejismo en las fotos de mi ordenador.


Acércate y susúrrame al oído que no fuimos tan perfectas como había pensado. Las palomas que aguantaban mi secreto entre sus alas han roto su jaula y se han marchado para no volver jamás.


Mis labios se han secado pues los tuyos ya no lo sustentan con tus besos.


El tiempo ha dejado entrever las arrugas de las sonrisas que me causabas cada tarde al lado de un río de llantos graciosos.


Hace dos semanas que no sé de ti, pero tus palabras me han hecho recordarte. Ayer, mientras bailaba sobre nuestras pisadas en una discoteca de un somewhere, me acordaba de los chupitos con sabor a limón que hicieron de unas horas sin más, una noche idílicamente perfecta.


"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

viernes, 6 de mayo de 2011

Las míticas mariposas de mi estómago han muerto por falta de oxigenación. Ahora me provocan continuos vómitos en los que encuentro sus diminutas  alas donde está escrito tu nombre.
A pesar de mi apariencia de viernes noche lo único que haría sería inducirme en un coma etílico que me hiciera perder mi estúpida memoria a largo plazo.
Sustituir mis siniestralidades por un puñetazo a la pared, con el que poder romper definitivamente mi mano contaminada por tu olor.

"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."
Me perdí en tus abrazos vacíos, en tus besos sin sabor, en tus caricias ásperas... Me asustaste por detrás peinando mi pelo con tus finos dedos, y me susurraste un "te quiero" que resultó ser una tergiversación de los hechos.
Las minucias que ha dejado el pasado volarán con el soplo de la madre tierra, y así dejarán desnudos los árboles que han crecido con mis lágrimas. Los he vacunado contra la tristeza, pero no contra el recuerdo... Mis pensamientos los están matando..


"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."
Ese mundo cuadrangularmente perfecto se ha convertido en una jaula de cristal opaco, que no me deja ver el universo donde debería haber volado.

Ahora deambulo por la vida como un alma en pena, ligera pero a la vez que se siente pesada, porque todo se ha derrumbado sobre su cabeza.
¿Mi meta? Sumergirme en las letras y aislarme en mi habitación poco insonorizada.
Cuando llueva me convertiré en una masa sin huesos que se arrastra por una acera mojada. Ya nada será lo mismo, ni yo volveré al pasado, ni mi futuro será como lo había imaginado.
Si solo pudiera pedir un deseo, eses sería un botón para viajar en el tiempo. Y así poder volver a empezar o trasladarme un año en adelante, y de ese modo poder estar lejos con alguien que no sabe quien soy.

"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."
Plof... Un avión acaba de caer en un mar rodeado de tierra y ha provocado un tsunami huracanado, de vientos del nordeste...
Las 25 personas que en él viajaban han muerto, yo estaba entre ellas. Las 24 restantes eran simples marionetas de la rutina.
Los brazos del Atlas se han roto, el tiempo lo ha envejecido y sus músculos se han desgastado. El mundo que ha estado aguantando finalmente flota en un mar de lágrimas, contaminadas por una marea negra que lleva tu firma.
Y ese mundo tiñe sus vivos colores de desesperación y agonía, mientras sus diminutos e insignificantes habitantes mutan en vanidosos y mezquinos animales, en fantasmas de lo que una vez fuiste tú.


"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."