jueves, 22 de diciembre de 2011

No somos iguales, no tenemos a penas intereses en común...
Somos dos extrañas personas que se juntaron... ¿por un casual?, ¿por algo llamado destino?, ¿por suerte o por desgracia?, ¿o porque sencillamente ocurrió sin más?
La verdad es que no lo sé, pero tampoco sé si debería importarme o no.
Esto se basa en confianza, en dar y recibir, en dejar de mentir de una vez y decirnos las cosas claras.
¿Hablando se arreglaban las cosas no? Pues espero que sea verdad...
Sé que te prometí varias cosas hace un tiempo, pero no soy tan fuerte como había pensado... Me costará más alejarme de lo que yo creía...

¿Sabes de qué me estoy dando cuenta? De que puede que el problema principal sea que tenemos demasiado carácter y choque tanto... Si no me crees, fíjate en nuestras conversaciones...

jueves, 15 de diciembre de 2011

A veces siempre hay miedo

A veces llorar de alegría puede ser bueno, llorar te ayuda a pensar, te ayuda a dormir y te ayuda a expresar.
Me gusta llorar al pensar que no soy tan distinta como pensaba, que a pesar de todas esas lágrimas amargas, de todas esas personas que he dejado atrás y que me han dejado y olvidado, aún siguen existiendo otras que me demuestran con pequeños detalles que no importa lo que soy, si no, simplemente como soy.
Me siento orgullosa de saber que no voy regalando partes de mí por ahí sin obtener nada a cambio, más bien me siento algo realizada. Me gusta saber que el pasado no siempre es malo, que el pasado y los pasados pueden seguir ahí aunque no sepas que están.
Gracias.

"Realmente no estoy tan solo" Ricardo Arjona






















"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

domingo, 11 de diciembre de 2011

5

No todo es fácil, y vivir es lo más difícil de todo.
Pero tú me lo haces más ameno, eres capaz de hacerme simplemente feliz.
Todos sabemos que cada uno tiene sus defectos, que nadie es perfecto, que no todo es para siempre y que todos tenemos un final.
Pero de momento, solo me quedaría por decirte que te quiero, que muchas veces tuvimos nuestros más y nuestros menos, pero dime por qué estamos aún al pie del cañón. Creo que no aguantamos tanto e hicimos tantas locuras como para que esto se acabe aquí.
Te propongo seguir adelante, continuar haciendo locuras una vez más. Te planteo algo nuevo pero cotidiano, te ofrezco un beso día a día y un te quiero sincero. Te prometo contártelo casi todo, como bien dices "todo el mundo tiene ciertos secretos". Te digo que intentaré confiar un poco más día a día.
A cambio te pido una mínima parte de todo lo que yo pienso hacer, ayúdame a conseguirlo y haré lo mismo contigo.
¿Qué me ofreces tú?


Hoy solo el humo de mi cigarro me puede obstaculizar el cielo, las diminutas estrellas de allá arriba me hipnotizan cada vez más, ya no me siento con fuerzas de moverme, y mi pequeña lágrima salada tampoco ayuda.
Mientras consigo bajar mi mirada poco a poco, siento como un suave dúo de música formado por un violín y un piano se cuelan entre mis oídos. Siento como mi cuerpo se aligera, puedo volar en este mismo instante, y así perseguirte, llevarte a lo más alto...
Mis pupilas se quedan clavadas en el reflejo de la luz de la luna, hace que los tejados mojados por el temporal, parezcan el mismo cielo, ondulado por las oscuras tejas, dándole al infinito un sentido caótico.
Y las pequeñas luces de Navidad, brillan en alguna que otra ventana, anunciando que algo de felicidad inventada está a punto de llegar para volverse a ir un 7 de enero, un día como otro cualquiera.


"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

sábado, 10 de diciembre de 2011

Echo de menos


  • Que me des un abrazo con el que sentirme mejor
  • Que seas la que me seque las lágrimas
  • Un beso cada mañana


Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer... mais voto de menos todo o que facía que estiveras orgullosa fai tan só un ano


jueves, 1 de diciembre de 2011

Pensábamos que eramos polos apuestos, creíamos que nada teníamos en común. Pero esas dos personas poco a poco se fueron atrayendo, para algo era totalmente opuestas. 
Esto para ellas eran inconcebible, no entendía lo que tenía la otra que tanto le obsesionaba... Tampoco llegaban a saber por qué tanto duraba la cosa, para nada eran de esas idílicas personas que se buscan día a día hasta ser felices y comer perdices....
Aún ahora no lo entienden, pero tampoco importa mucho, la una se complementa a la otra. Una no deja que la otra haga cosas innecesarias y sin sentido, y la otra intenta que la anterior no se caiga lentamente. Ninguna sabe cuidar de sí misma, pero si de los demás.
Parece ser que tampoco eran distintas del todo, simplemente imperfectas, humanas y distinto de lo común.
"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."