miércoles, 19 de diciembre de 2012

Let's celebrate the irony

Me dejaré llevar, arropada por el mar, entre millón y medio de olas, pequeñas y grandes.
Como si estuviera a punto de empezar un nuevo camino, oscuro pero con una cierta luz escondida entre los nubarrones. Algo por descubrir y que a la vez te suena familiar.
Como dirían algunos: se asemeja a un nuevo despertar, otra vez diferente; al igual que antes, cegador.
Puede que a mitad de camino despierte y me ponga en pie, riéndome de cualquier estúpida mentira de algún que otro invertebrado esquizofrénico.


viernes, 7 de diciembre de 2012

Repítelo

Un día por la noche, hace unos meses escribí que echaba de menos, aún no sabía si era a alguien o a algo.
Pero ahora ya se quién y qué era. Eras tú, tus besos, tus caricias, tus abrazos. Tus palabras tanto escritas como habladas, todos esos momentos.
De todo esto me di cuenta hace poco tiempo. Una noche en la que tú estabas en mi cama y yo te abrazaba. Empezaron a caerme las lágrimas y a partir de ese momento suene como suene, precipitado o loco, empecé a notar que algo crecía en mi, empecé a quererte poco a poco.

"Y gracias a una tarde de aburrimiento, una niña tropezó. Tropezó con ese algo y ese alguien que desde hacía tiempo había estado añorando. Y por cada lágrima que le cae ahora un momento que le regala a ese alguien, un instante para compartir, una frase que poco a poco construirán. Con cada beso, cada letra, cada sonrisa, con cada te echo de menos"

Gracias, porque no resultaste ser ese sueño que de tan bonito que es no puede ser realidad. Sin embargo tú eres así de bonita y, por encima, tengo la oportunidad de besarte. Si echar de menos significase besarte, mis labios ya estarían desgastados.


viernes, 30 de noviembre de 2012

Una cosa que te quería decir....

Ven y siéntate a mi lado, muy cerca. Déjame pasar mi mano por detrás de tu espalda, atrayéndote hacia mi. No te asustes.
Te bajo los párpados con la yema de mis dedos, dejándote en la oscuridad por unos segundos.
Acerco mis labios para posarlos sobre tu oído, tan cerca que mis susurros te provocarán escalofríos continuos.
No digo ni una palabra, solo respiro a un paso de tu nuca mientras tu piel se eriza y una sensación de ansiedad te invade. Quieres que haga algo: que hable, que me mueva o que simplemente te deje abrir los ojos para ver qué pasa, en esta oscuridad iluminada por aromas de colores quemados.
Mientras, suena una canción: "Breathe out, so I can breathe you in"
Sin pretenderlo mi cuerpo se vuelve automático y mi boca empieza a besar tu cuello, tu cara, sin tocar tus labios, solo rozando tu piel.
Y me vuelvo a acercar a tu oído suplicándote con mi respiración que escuches, prometiéndote una respuesta y una reacción.
Me paro, contengo la respiración, me quedo inmóvil abrazándote tras tu espalda. Finalmente me acerco a tu oído derecho, con cada calada de tu olor me lleno poco a poco los pulmones, reteniendo cada bocanada de aire.
Y así, sin que ninguna de las dos lo haya esperado mi cuerdas vocales se mueven, pronunciando unas palabras suaves, casi imperceptibles: "Te quiero"



martes, 20 de noviembre de 2012

19.11.2012

11:42 PM
Una sonrisa y un beso bastaron para responderte, no hace falta decir un sí, cuando sabes perfectamente que lo único que deseo en estos momentos es poder reírme, compartir momentos y locuras, todo lo que tu quieras conmigo, y todo lo que yo quiero contigo.


sábado, 17 de noviembre de 2012

Em.

Inhalar el olor dulce de tu cuello, acariciar tu nuca y ponerte los pelos de punta, sentir tu pulso en mi nariz...
Y que por fin mi ser deje que te ilusiones, todo lo que quieras, porque sin lugar a dudas se que mereces mucho más de lo que había pensado.
Solo quiero quedarme mirando tu cara mientras duermes y besar cada diminuta parte de tu cara.


viernes, 16 de noviembre de 2012

Em

"Con tan solo un suspiro sabrás que por fin me he decidido, y seguramente será mejor de lo que piensas."
Y en momentos así haces de esa cuerda una ilusión, de ese miedo una pesadilla que no se ha repetido.
Perdóname y cada vez el tiempo a esperar será inexistente.

miércoles, 14 de noviembre de 2012

I swear

A veces me entra el miedo, me dan ganas de dar una palmada y desaparecer en el gris del tiempo.
Sin embargo siempre apareces en el azul constante del reloj para tirar de esa cuerda y hacer desaparecer el temor para esconderlo en un agujero negro.
Perdóname si en ocasiones me comporto como una verdadera estúpida; has aparecido de la nada, como un preciado regalo, y has hecho que mi mundo se desequilibrara.
Solo espera, no tardaré. A lo mejor un día, con tan solo un suspiro sabrás que por fin me he decidido, y seguramente será mejor de lo que piensas.
Te lo prometo.
"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

domingo, 11 de noviembre de 2012

E. v 2.0

Voy a secuestrarte esta noche, aunque solo pueda secuestrar tus labios, para besarte una vez más y acabar todos estos besos interminables de una vez por todas.
Después te los devolveré solo para poder abrazarte y quedarme mirando esa sonrisa que expresa más que tu voz, aunque me cuentes mis historias increíbles. Tus labios siempre acaban mostrando tu tapadera.

"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

sábado, 10 de noviembre de 2012

E.

Desespero por besarte, decirte al oído mil cosas, tenerte en mis brazos y decirte que me gustas, que no me importa el tiempo, que cuando hablo o estoy contigo solo me importa el momento, que quiero ver como esa cara de embobada dura hasta que se desgaste.
Ojalá estuviera ahora mismo para acariciar tu pelo, mientras miraba tu preciosa cara. Tu estarías durmiendo, sumida en un profundo sueño del que solo pudieras despertar con mis besos.


"Sería posible conocerte más por dentro, no lo conseguiré, nunca sabré..."  Puedes empezar cuando quieras

miércoles, 7 de noviembre de 2012

Amor, locura, miedo

El hielo que me recubría parecía estar ardiendo en llamas, aunque yo me seguía sintiendo fría, sin sangre recorriendo mi cuerpo y todo porque el miedo quería apoderarse de mi ser y mi mente.
Una gran locura parecía querer convertirse en mi nueva personalidad, amedrentándome, cansando mi ser, arrebatándome los pensamientos sin apenas dejarme reaccionar.
Pero ese miedo y esa locura nada hacían por propia voluntad, algo había, en las tinieblas que a ambos  producía en mi interior, que los guiaba, que ordenaba cada uno de sus movimientos, involuntarios en mi.
Durante un tiempo algo me quiso cegar, una luz que no parecía tener camino que seguir, por el que guiarme, que me destinará de una vez por todas. 
Al final y sin que apenas esperarlo el hielo en mi piel desapareció, evaporándose.
Un cálido beso involuntario e inexistente rozó la piel de mi hombro, una caricia invisible y confortadora, descubrió mis ojos ante algo, mostrándome una sensación...
Un amor repentino, lento y templado; un sentimiento cariñoso y rebelde. Algo que me empezaba a recoger en puentes de abrazos. Levantándome con delicadeza, cubriéndome con un impoluto manto mi ser. Despertando así, un motivo por el que poder caminar, sin miedo y locura, luchando contra la nada.


"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

domingo, 16 de septiembre de 2012

Y solo queda

Intentando dibujar entre mis sábanas y no me sale nada. Solo escucho una y otra vez esa canción que un día un amigo me cantó a mi sola con una guitarra rota y una vez desgarrada.
Me tiembla la mano cuando intento elegir el camino que mi bolígrafo debería tomar.
No sé si te echo de meno so si es a ti a quien debería hacerlo.
Volver de vez en cuando a una rutina de gritos y llantos ensordecedores hace que piense más en tus estúpidos enfados que tanto me gustaba enmendar.
Ya han pasado muchos segundos desde aquella carta electrónica fallida, desde aquella pierna que había tropezado con su gemela. Desde que te dije adiós y te deseé suerte.
Ahora volveré a escribirte, pero ya no podré mostrarte mis letras como antes, la cantante se ha quedado muda, le has robado la voz. Ahora solo le queda teclear y golpear cada una de las letras, cruzar los dedos y únicamente esperar, aunque solo sea al silencio.

lunes, 10 de septiembre de 2012

Poderosa alucinación, demasiado real, sueño infinito en rem.

Te siento inalcanzable como si fueras un fantasma inapreciable, como un soplo de aire que me toca a veces pero que es demasiado suave como para poder apreciarlo y sentir su tacto y olor.

Te fundes como un humo ya impenetrable para mi; me miras y mis ojos se esconden por un miedo que me consume, te miro y me siento ligera, se me antoja acercarme a ti y besar esos labios que a penas puedo apreciar. Me vuelves a mirar, yo me quedo absorta apreciando cada uno de los detalles de tu diminuto ser. Me encantaría quitarte esas gafas y poder cerrarte los ojos con caricias, poder recorrer el tatuaje de tu espalda y dibujarlo una y otra vez con mi dedo sobre el lienzo de tu piel.

Me da miedo fijar mi mirada en ti durante un largo período de tiempo, me siento atrapada, soy incapaz de decirle a mis ojos que eso no es mío, mis manos les obligan, quieren poder sentir el tacto de su piel, despeinar ese pelo negro, acariciar esa cara y poner la piel de gallina en su espalda.

Leo y releo todas mis palabras, las uno en mi cabeza imaginándote aunque estés a tan solo una mirada infinita de mi.

Dime que me dejas leerte el pensamiento, permíteme acercarte y susurrarte todo esto al oído; dime con la mirada: "ven".

Sin embargo ya sé que te volveré a encontrar andando absorta por aquí, sé que nunca podré llegar a conocer ni tu nombre. Cada vez que te veo mi único deseo es poder decirte "hola".


"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

miércoles, 29 de agosto de 2012

Calumnias dunha mente hiponcondríaca (Sarah 2)

O son do vento esperta o meu sentido da percepción, na miña cabeza unhas imaxes comezan a formarse… Vexo o mar, as ondas e as olas, a marusía e o vento, están a arrolar unha historia, aínda que mais ben parecen arrolar unhas bágoas no tempo.

“Hai unha rapaza, está chorando rodeada dunha paisaxe verde escura, recórdame a un val, a unha ría. Atópase no alto dun faro vermello e branco, oxidado, roto e moi vello. A miña cabeza parece voar polo aire, vexo como o antigo faro sobresae, semellante a un brazo que tenta agarrar ao mar. O ceo está negro, as nubes mestúranse con cores apagadas e os raios tentan saír entre elas. Non chove, pero vai moito vento. En fronte teño aos rumorosos aguantando fortes os lategazos do noroeste.”

Non! Concéntrate! De novo desapareceu todo…

Os ollos cánsanseme, os brazos case non se moven, o frío arrepíame os diminutos pelos do lombo, revolucionando por completo a miña pel. Unha luz ao lonxe, tremelucindo, avisa de que o meu día remata, sen embargo, algo é diferente, non a provocas ti. Xa non está, desapareceu e co seu adeus insonoro, a soidade que acompaña á choiva molloume os máis bonitos pensamentos.

Sinto un ácido baleiro no meu estómago, a garganta resécaseme a pesares da humidade do aire, e os ollos pícanme porque este escintileo que me ilumina é artificial. Mentres, imaxínote lonxe, sinto que as túas mans non me tocan a min, que os teus beizos non me pertencen e o teu sorriso seméllaseme un platónico adormecer.

Tento respirar, pero ata a man me treme. Odio ter que volver a estes días, aborrezo lembrar ás veces como todo pasou tan rápido. Ser tan parva que ata pensei que xa non me doía. Intento acomodarme a esta situación, facer como que non importa, pero aínda que xa non te queira, segue queimándome por dentro ver como te afogas e ninguén fai nada.

Mais, á fin e ao cabo, nestes momentos doume conta de por que estou así, e simplemente é polo meu centro de luz, ese que me aporta enerxía e cargas positivas xa non está… Ás veces cánsome, de que? Aínda non o teño moi claro.

Déitome na cama e quédome a mirar para as figuras que o fume do meu cigarro tenta debuxar. Pecho os ollos, penso en como ule o mar…

“Volvo suspenderme no aire de forma transparente, asústome porque sen saber por que, teño uns ollos verdes caramelo xusto en fronte dos meus… Tento afastarme pero non son quen de facelo. É unha cara de boneca, branca, unha faciana serea que desbota bágoas.

De súpeto, a miña posición cambia, agora xa estou no medio do mar mirando cara aquel faro. E dun intre a outro vexo como unha figura de cor amarela cae, lentamente, cortando o aire.”

AH! Pero que é isto! Unha dor aguda na man dereita despértame. Era o cigarro, xa se consumira.

Non sei que é todo isto, a veces penso que me estou a volver tola. Cheguei a xurarme que nunca máis ía tentar facelo, que cando pechase os ollos só sería para durmir, que non me volvería penetrar nese mundo. Sen embargo, as miñas neuronas parecen que queren dar un golpe de Estado no meu cerebro, porque sempre volvo a caer na tentación das letras…

Quero ser anónima, un individuo máis que camiña pola rúa e pasa desapercibida. Pero non é así, polo menos se fora do famoseo entenderíao todo, mágoa que sexa polo torpe do meu ser.

O peor é que ás veces pecho os ollos e só atopo escuridade, unha escuridade que me trae pensamentos impuros e dolorosos, pensamentos sobre ti, maldita carga! Ogallá algún día poida ser capaz de facelo…. Ogallá… Conseguireite poñer na miña lista negra dunha vez.

“Xa estou aquí de novo? Ás veces non entendo estas viaxes cando comezo a falar, pode que a miña mente tente refuxiarme por estes lares. Tento fregar os ollos, non vexo todo o ben que quixera, o ceo segue a estar moi pechado. Oio uns laios, e ao meu carón atopo a un rapaz… Ou unha rapaza, de pelo curto, vestida cuns pantalóns de tirantes e esfarrapados e unha camisa que algún día puido ser branca, na súa man agarra un pano amarelo.

Levántase, camiña cara unha porta, a porta daquel faro, e alí bica unha fotografía. Achégome, a cara seméllaseme familiar, os ollos verdes! Agora todo ten sentido! Era a rapaza aquela figura amarela do anterior sono!”

Volvo espertar, o meu móbil está soando… Miña nai, que quere saber como estou, pois coma sempre, xa nos veremos na fin de semana, bicos. Se non fose porque é miña nai, xa a tería esquecida fai uns cantos anos, non me creo nin eu que a miña situación chegue ata ese punto de tolería.

Que acaba de ser iso?! Sentín coma unha agarimo na man, e logo un bico na meixela esquerda. Tócoa, está mollada, é unha lágrima. Pero, se eu non estou a chorar…

-Óscar? Perdoa, preciso outra dose de tranquilizante…

- Vale, chegarei en media hora, non te alporices e descansa, xa entro eu cas chaves que tes debaixo da maceta da porta.

-Grazas.

“Estou nun cuarto, sentada enriba dunha cama. As paredes parecen estar feitas de area, e o teito está adornado con manchas xigantescas de humidade. A ventá parece a do cadro aquel de Dalí, non recordo o nome, podo ver unha praia.

Pero algo é distinto en min, xa non me sinto baleira coma antes, incluso podo sentir os resortes do colchón… Tamén sinto o frío, nin o día do faro o sentira con aquela ventada… Levántome, estes non son os meus zapatos Nike, levo uns demasiado vellos e enlamados como para que sexan meus… Eh! Estas tampouco son as miñas mans! Que demos me está a acontecer!”

A voz de Óscar espértame preocupada, estaba a suar. Tentei falar pero a miña garganta non me respondía e os meus ollos xa se pechaban. Grazas Óscar, ti coma sempre tan atento e rápido. Oio uns pasos que se van afastando, xa marchou.



“Outra vez a mesma escena, pero agora estou fronte a un espello… Mírome, recoñézome e á vez non. Imaxes dunha caída, duns ollos verdes, dun adeus quérote pasan diante dos meus ollos. Son a rapaza do pelo curto, pero ao mesmo tempo sigo a ser a adicta aos tranquilizantes… Nunca me pasara o de agora, teño medo.

De súpeto, o meu corpo sepárase do da rapaza, volvo a ser unha imaxinación dentro dun soño, e a rapaza volve a ser dona do seu corpo, desmaiase. Tento achegarme, reanimala, non hai maneira. Esperta, parece que os seus ollos me miran fixamente… E comeza a gritar.”

Cala, cala dunha vez! Volvo a estar no meu maldito piso de 40 metros cadrados, tirada na miña cama, con outro ataque de ansiedade… Tento coller o inhalador, e doume conta que debaixo hai unha nota: Para ti hipocondríaca esporádica, chamareite á noite, lémbrate de comer, non me fagas poñerte potitos en vena... Maldito Óscar, as súas parvadas son o único que me sacan un sorriso ultimamente.

Lévome as mans á cabeza, é insoportable a dor, pero como non sexa dese raro acontecemento do sono… Non importa, non penses, volveraste meter no…

“Tranquílizate rapaza! Como sigas a gritar a que se vai desmaiar son eu, maréome, e teño ganas de vomitar. De feito, a que agora cae nunha inconsciencia son eu…”

[Non, non sei porque carafio non podo despertar, a miña imaxinación estase a sobre pasar nisto do mundo aparte…]

“Escoito algo, é unha voz grave pero á vez moi feminina: Durmida, inconsciente poderás ser a única que me escoite ata que despertes… Calei, quedei paralizada, quería seguir a escoitar esa atormentada voz: Ela era a miña vida, todo o que me quedaba. Esta casa? Este noxento lugar só foi onde nacín e onde penso morrer algún dia. Primeiro o meu protector, e agora o que alumeaba cada despertar. Recordo o que aquel rapaz tan bonito me dixera 20 anos atrás: Xa sei a resposta á túa pregunta, polo menos o que ten que ver comigo. Eu existín para ser o teu amigo e coidar de ti, e así ser lembrado pola mellor persoa que existe no mundo, ti. Eu tamén sei para que existín, para sufrir e estou farta.

Non pode ser, comecei a cavilar e cavilar, parecía que tiña unha centrifugadora na cabeza. Xil, fai 10 anos, unha praia, nun caderno de coiro… Esta parecía ser a súa segunda parte.”

Deixei de soñar, caín no sofá do meu cuarto, corrín ata o meu caixón. Alí! Alí tiña que estar aquel caderno! Abrino, comecei a ler aquela historia… “Dende aquela maldita mañá…” Faltaba algo.

“Si faltan as miñas palabras, é dicir, as túas”

Non, mente, non me xogues outra mala pasada, non agora. Deixa os mundo fantástico a un lado, céntrate na realidade…

“E cal é a realidade Sarah?”

A realidade é esta, a do meu cigarro na man, as miñas doses de tranquilizantes, Óscar facéndome rir!

“Sarah, esperta.”

De onde teño que espertar! Es ti, imaxinación, a que tes que desaparecer, déixame!

Calou, xa non di nada. Quéimanme os pulmóns, a cabeza comeza a tocar tambores e bombos dentro da miña cabeza. As mans engúrranseme e péchanse, a rabia recórreme todo o corpo cunha pouca de terror que se mostran nos meus vermellos ollos.

“Non, dime que non volvo estar a soñar… Ti saberás Sarah, ti es a que podía desfacerse de min en canto o medo che recorría o corpo… Es ti real ou son eu?

Empurroume, caín para atrás, dinme un golpe tras outro, contra a mesa daquel cuarto seu, contra a cama, e finalmente contra a ventá…”

Parabéns, remataches por vencerme.

Reinas, reyes y ministros de la locura

Llega un punto en el que ya no puedes dar marcha atrás, ese de "no retorno", vuelves tu mirada hacia tu espalda y ves recuerdos borrosos, mezclados entre si, memorias de algo que acaba de pasar pero que no recuerdas. Y aún así los echas de menos, quieres volver a vivirlos, mejorar y unos y dejar otros, incluso empeorar alguna pequeña situación tardía.

Bajas la mirada y tu mente te hace revivir, ves como una vez estuviste allá abajo, entre la oscuridad intentando alcanzar pequeñas lucecitas blancas que danzaban y ascendían al rededor de tu cuerpo.

Como tú bien dices empezamos desde cero no, desde 1'5. Y por eso me recorre por el estómago una sensación de cosquilleo, donde las lágrimas se mezclan con la envidia de un año igual. Uno en el que no echaré de menos a ministros por excelencia de la locura, a reyes destituidos por golpes de estado, a reinas con navíos llamados Sur...

Vete pero deja conmigo parte de ti, deja esa sonrisa inacabada y gritos demasiado agudos para el oído de un animal.

Tiemblo al pensar que se acabó... O por lo menos que alguien acaba de pedir un tiempo muerto

"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

jueves, 23 de agosto de 2012

Refugio del dolor.

Voy a cambiar de nombre y de razón, voy a intentar decirte adiós, más que "te quiero". Voy a llorar con canciones y libros, pero no por nadie.
Estoy harta de ser agua, nube, lluvia o vapor, de cambiar cada vez que lo que me rodea me obliga.
No voy a ser un simple "hola" y "adiós" por la calle, ni siquiera "dos besos" un sábado por la noche.
Me convertiré en tu necesidad y tu vicio; seré ese dolor cuando te dé un beso de buenos días y nunca más me vuelvas a ver. Me trasladaré al lado opuesto de la línea y seré la risa entre cada lágrima que tú sueltes.
Seré aquella caricia suave y aquel beso profundo que nunca jamás repetirás, seré ese cálido suspiro en tu oído y ese dedo que te calla la boca.

Aunque no, todo acabará cuando deje que la tinta descanse y mi cabeza vuelva de entre las nubes a ese común y cotidiano respirar. Ya lo sé, nunca me atreveré a ser esa persona que quiero.
O si, quién sabe.
Tú, no.


"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

martes, 14 de agosto de 2012

Sin dudar esta será la cuenta atrás

Hojas solitarias que se llevan dejar entre la lluvia seca de verano.
Besos que odias y que echas de menos.
Insignificante todo, como tú.
Apágate entera y llora desconsolada por una canción que aún no ha empezado.
Mientras, yo, vuelvo a imaginar mundos de diversos colores entre mis cuatro paredes blancas.
Intento decirle a mi almohada que pronto todo va a cambiar, sin embargo ella me grita al oído mientras sueño que deje de soñar.
Y si no, simplemente seguiré escribiendo frase tras frase, aunque a nadie le guste o le agrade, solo para sentirme bien conmigo misma y dejar que mis ojos se descarguen con cada golpe en el teclado.
Todo está perdido y nadie se da cuenta, aunque intenten llorar tras esas máscaras de ignorancia y sobriedad.
Te arrancaré esa maldita flor de la boca, esa dichosa sonrisa que me vuelve a poner sobre una cuerda floja demasiado fina.
Intentaré con cada respiración que sienta sacarte de aquí, tirándote a la basura como cada pañuelo que usé recordándote.
"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

lunes, 13 de agosto de 2012

I was walking with the ghost

A veces cuando escribo me doy cuenta que lo hago por intentar seguir una rutina, como cuando pienso, siempre acabo pensando en lo mismo.
Y lo hago por no echar de menos algo que pueda que nunca reviva. Pero al fin y al cabo siempre acabo pensando en ti, aunque aún no tenga claro quién eres.
Simplemente echo de menos un beso intenso y una caricia que me ponga la piel de gallina y haga que mi estómago se encoja una vez más. También puede que eche de menos esa sensación cuando la adrenalina aumenta, el bombeo en mis venas se acelera y mis labios se alían con mis manos mientras toco un cuerpo descontrolado.
Cierro los ojos y solo aparece tu dichosa imagen en mis párpados, acelerando mi respiración y mareándome, sumergiéndome en una lista de canciones odiosas y melancólicas.
Escucho un violín de fondo mientras mi garganta intenta pronunciar una serie de fonemas que aún intento descifrar. Un piano le acompaña intentando clamar mi ansiedad, pero una guitarra me despierta tocando una serie de notas inconclusas y distorsionadas.
Y tus manos parecen volver a acariciarme, como yo quisiera acariciarte cerrándote los ojos con mis palabras. Mientras, el Sol nos dice adiós entre nubes de tormenta.
"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

sábado, 11 de agosto de 2012

Vendedores de miedo

Cierro los ojos en este avión e imagino tu etérea cara, sin forma definida. Tu tez blanca me ilumina, tus ojos claros y oscuros a la vez me llaman mediante unos quietos movimientos invisibles.
No te conozco y creo que tampoco quiero hacerlo. Hasta me da miedo soñarte, verte a mi lado de una forma totalmente irreal pero que parece estar ocurriendo dentro de mi universo perpendicular.
Sin embargo miro el reloj y veo que ya es tarde, viajo sobre una nube negra que no para de protestar y de llorar pensamientos reclusos de la imaginación.
Intento trasladarme, viajar a través de mis neuronas. A pesar de mis esfuerzos noto como me cuesta moverme, siento como si una serie de recuerdos borrosos me quieren atrapar entre sus espinas, impidiéndome avanzar. Es como si aquellos besos solo fueran dientes incrustados en mi piel, como si tus caricias solo fueran arañazos profundos y sangrantes, como si esas miradas fuesen demasiado profundos y me produjesen dolor de cabeza.
Ahora me ahogo en mi dolor ácido de garganta, producido por mojar esas canciones, tan dulces un día, en leche caducada.
Y mientras Eric Clapton me devuelve a la realidad con sus perfectos acordes, voy alejando el bolígrafo de mi cuaderno en el que me escondo.
Siempre quise escribir una historia en la cual la protagonista fuese un chica normal, indecisa, algo estúpida e indiferente. Pero resulta que me doy cuenta de que en realidad solo me describo a mi misma, intentato llenar un vacío que cada vez parece más grande, y que nunca existió.
Intento empezar, caminar fijándome a cada instante y a cada segundo, pero me es imposible, el vuelo de una mosca me ha distraído.
El canto de un pájaro me ha enamorado, como cada noche al marcharse el Sol.


"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

miércoles, 11 de julio de 2012

En ocasiones aleatoria.

En blanco, imaginándome sentada en un bus dirigiéndome a un lugar distinto donde respirar un aire un poco más contaminado de lo normal. Allí nadie me conoce, me siento extraña, como engullida por una burbuja de metacrilato que me aleja aún más del suelo.
Ahí es donde me gustaría estar ahora, con una caja fuerte invisible donde pueda guardar mis pensamientos para nunca más encontrarlos.
Soy rara, o al menos lo estoy. Camino perdida entre fantasmas que me producen escalofríos que recorren mi serpiente-dorsal. Y mientras me teletransporto al lado de nadie, mi estómago sigue produciéndome gases que expulso por los ojos a modo de miradas que desprecian y odian, aunque en el fondo anhelan una sonrisa y un gesto agradable y sutil.
De momento seguiré buscando ese algo que me falta, porque llevo sintiendo un hueco interno, inútil que me hace caer poco a poco en mi propio vómito desesperado.
Me siguen picando los ojos, lloran internamente. Se odian a sí mismos por no tener el punto de mira bien calibrado. Además últimamente quieren gritarle a mis neuronas algo incomprensible que solo consigo entender en susurros.

"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

sábado, 7 de julio de 2012

Fuck you, I can fly

Punto y a parte.
Algunas comas por el medio, y algún que otro punto seguido. No quiero volver a confundir las cosas, voy paso a paso sin mal entendidos.
Y a partir de aquí empiezo a reescribirme y a olvidarme de que las casualidades todavía existen.
Punto y a parte, otra vez.




miércoles, 20 de junio de 2012

Paciencia, calma, valor

     Recostada sobre mi banco, reteniendo un humo en mis pulmones que me sabe a lentitud... Es de noche, pero en mis ojos aún existe una luz artificial que no tiene origen, me la imagino en mi cabeza, como un sitio dulce cada vez que me duermo.
     Y vuelvo a saborear un olor que me huele a calma, que me transporta por el aire mezclándome con las notas perfectas de una suave pieza de piano sin rumbo.

      Con mis manos me dispondría a construir de nuevo, con pequeñas piezas de nubes imaginarias que se dispersan por mi mente, ese momento en el que los primeros rayos de luz pretendieron despertarme de mi sueño. Sin embargo fuiste tú quien mantuvo ese sueño vivo, que poco a poco ya se termina como esta canción.

     Dicen que la paciencia es una de las mayores virtudes, pero en mí ya es un defecto. A cada paso inequívoco que doy mi rabia aumenta, al igual que cuando en frente de un papel las palabras se me escapan por las pupilas, por la garganta como un vómito que pretende contrarrestar las lágrimas que me secan la cara.

     Ahora en mi cabeza solo ronda un pobre violinista judío destrozado por el tiempo, que toca para mí una de las canciones más tristes y bellas que jamás se harán partitura. Los tonos agudos empapan mis ojos y la nieve parece caer a mis lados como en el más oscuro invierno.

     Me estoy volviendo loca, mi cabeza da vueltas y mis párpados no quieren que vea. Me siento atada a la silla de mi escritorio y parece que a mi alrededor vaguen fantasmas sin cara. Me desespero, mi estómago me advierte como mi mundo se vuelve cada vez más vertiginoso. Mi interior me llama cobarde, asegura que el valor que algún día pretendía tener ha desaparecido por el estúpido miedo al fracaso, al "querer y poder" pero nunca "llevar a cabo"...

     Finalmente me despido de ti, durmiéndome con tu imagen....



"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer...."

domingo, 17 de junio de 2012

Petróleo vomitivo

Un vomitar continuo retenido en la garganta, un puño hinchado de tanta rabia, una pared blanca con grietas a lo largo, una cabeza hueca cansada de pensar.
No puedo respirar, cada vez me absorbéis más y más mi energía, me arrancáis de mí todos esos pensamientos que me hacían sonreír. Me encerráis, me aprisionáis, sigo siendo una estúpida niña de cinco años egoísta. Una niña que al fin y al cabo no sigue vuestro canon.
Escuchar cada una de esas palabras es como arrastrarse entre el lodo de allí abajo, donde hay cristales de tubo de la fiesta de ayer. Es tan desagradable como estar escuchando unas uñas largas que arañan el encerado. Estaría más cómoda debajo de una tormenta tropical con vientos de más de 150 km/h.
Solo tengo que esperar 1800 horas.... 10800 minutos... 6480000 segundos....
Rabia, asco, miedo... Sois las pesadillas de mi sueño...
"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

jueves, 14 de junio de 2012

¿Y tú no te ibas?

Con un simple chasquido de dedos podría decir que la fiesta empieza, con una sonrisa convertida en carcajada podría iluminar mi día y mi noche, con un par de personas podría hacer el baile más rememorable de mi corta historia.
Con un soplido quitaría el pelo de mi cara para así poder ver mejor qué es lo que tengo delante.

Me pondría mis camiseta de tirantes, mis pantalones nuevos y mis Converse, para destacar en una noche que ni siquiera estaba planeada. Puede que fuera yo, el acompañamiento de toda la noche metido en un vaso o mi atrevimiento descarado. Pero creo que al fin y al cabo ha funcionado.

Finalmente un pasamanos en la pared, un empujón y un: "Tú no te marchas"


"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

jueves, 31 de mayo de 2012

Shit happens

Sentada en un bar cualquiera intentando sacar fotogramas de un café en reposo. Mis pupilas parecen no querer trabajar, están cansadas de la noche de ayer, con besos y caricias en una pantalla bloqueada, que simplemente acaba convirtiéndose en recuerdos de una muerte.
Peinados alacados de peluquería tapando unos cráneos desgastados y arrugados, fracturados por un camino lleno de baches y cemento mal asfaltado.
Una carpeta caducada hace quince años, un móvil de trecientos euros y un estuche inundado de cerveza irónica. Polvo encima de mis neuronas y un extintor sin gas a presión que pretende apagar el fuego que desprende mi pecho. Echa una sencilla cosa de menos, y eso que tan sólo se encuentra a cuarenta kilómetros del roce de mis dedos.
Me adentro de nuevo en un lugar que sólo yo conocía, donde un día te dejé penetrar. Acabaste destrozándolo, deshaciéndolo en piezas de un rompecabezas de nivel experto, suicida.
Me pregunto a cada instante qué es lo que hice mal, en qué momento pude besarte tan fuerte que mi oxígeno acabara por contaminar el tuyo. Al final puede que se transformara en algún metano descentrado o cloroformo activo.
Estupidez embotellada en un zumo de melocotón no concentrado. Y risas enlatadas mezcladas con alubias y lentejas verdes.


"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

jueves, 3 de mayo de 2012

Trazos de mañanas.

Un mes, horas acumuladas, besos y sonrisas pegados, letras y letras escritas con la punta de los dedos, miles al día.
Son palabras sinceras, simples y complejas a la vez, es una lucha constante, persistente y merecedora.
Es un tiempo breve y tan lleno de sentido, que tanto me ha calado, que tanto me ha ayudado, que tanto me ha transformado.
Hagámoslo bien, caminemos poco a poco pisando cada baldosa amarilla del camino, no tengo prisa en llegar a un sitio que ni sé cual es.
Prefiero recolocar aquellos azulejos que estan fuera de su sitio, tengo mucho tiempo por delante, y de momento, quiero invertirlo en conocerte. 
Porque la vida da muchas y muchas vueltas.
Y si no te gusta como acaban esas vueltas, seré Superman como en aquella película. Y volaré al rededor del mundo para volver al pasado y cambiar el futuro.
Me gustaría coger cada pensamiento en el que tu estuvieras, con la punta de mis dedos, soplar y que aparecieras de él, entre nubes blancas que olieran a complicidad...





"Eres tú, mi suerte, eres tú, tan fuerte, eres tú, tú, tan diferente
Surges y de repente la vida olvida a la muerte" 

lunes, 9 de abril de 2012

Parte del otro 50%

Un día cualquiera algo brillante, sencillo, me dejó sin palabras, se acercó a mi y se quedó a mi lado. Al principio mi cuerpo temblaba en su presencia, y al final solo con un ligero suspiro tiró mi muro, el mismo que estaba aún en proceso de construcción. Lo atravesó, deshizo cada ladrillo, calcinó cada diminuta porción de argamasa, y los cimientos desaparecieron con un cegador destello.
Algo raro has hecho, algo inhumano e inexplicable, has convertido mi coraza en puro aire, el que tú ahora mismo estás respirando, adentrándote en mi sin que yo pueda oponer resistencia alguna.
Finalmente, te convertiste en una luz que camina de mi mano, una de las que me está guiando en un mundo de baldosas amarillas sin conclusión final exacta. La diferencia es que tú brillas aún más que las demás estrellas, eres una estrella fugaz que permanece en mi cielo, sea noche o día, guardándome bajo este mundo de cristal y aire.
Eres como ese árbol alto, distinto, que siempre me quedo a observar desde mi cama, porque tú eres esa emoción fuerte de la que estaba esperando su llegada.Siento como si te conociera desde siempre, como si mis palabras pudieran tocarte en la distancia y un beso tuyo rozase mi mejilla dulcemente... Acabando por convertir unas lágrimas en una cara un tanto idiota y feliz.

"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

lunes, 2 de abril de 2012

Crítica universal de una historia nada peculiar

Y era una de esas pijas de pueblo, con sus zapatos Tomy, sus pantalones Pepe y su camisetita de Polo.
Para levatarse, su desayuno continental bajo en grasas, un gajo de naranja y un café con leche hiperdesnatada.
Su comida favorita era el rollito de "fua" duchado en una salsa de soja hecha a base de caviar caro, muy caro.
Su único problema estaba dentro de si misma, dentro de su atraccion fatal, dentro de un armario que cada vez le dejaba menos espacio. 
Y así, una putilla de sábado noche, "yo me tiro a tres tíos", salió, se escondió debajo de las sábanas y gritó a las puertas del armario rococó.




"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

jueves, 22 de marzo de 2012

One way [or another]

Un yo sin ti completo, un yo algo ficticio,
 tan débil como esa tela de araña 
que aguanta de veinte elefantes.
Un yo que no quiere pensar,
 con el pelo rojo, naranja,
 amarillo caído al fin como el de las hojas.
Un yo que se olvida sus palabras,
deja que se marchen mezcladas
en un humo inhalado.
Un yo tripolar que nunca encuentra
un punto intermedio
entre cielo y tierra,
entre la cama y la hierba.
Un yo patoso,
uno totalmente equivocado
que se siente confuso 
a cada paso
sobre un mar de sal solidificado.
Un yo pequeño 
que se hace grande a cada paso,
hacia delante.
Quiero cambiar mis ojos marrones,
tristes,
por aquellos verdes que transmitían,
algo así como alegría,
locura, perversión.
Un yo con 18 recién cumplidos 
que quiere vivir,
sin elegir un camino.
"Pode que só sexa unha persona con moito tempo de lecer..."

miércoles, 21 de marzo de 2012

Nuevo, new, novo

Tengo algo dentro que se está moviendo, haciéndome temblar, algo que grita por salir, algo que presiona mis pensamientos. Duele, amarga, me da dolor de cabeza.... ¡ Y tanto!
Salgo a pasear, me encuentro con ese espíritu libre, lleva un reloj colgado al cuello, un bolso descansando en su hombro. Su pelo largo, claro y liso vuela al viento a ambos lados de su cara, al igual que su chaqueta mostrando su torso, pegando su camiseta a su cuerpo.
Y me hace reír, las lágrimas de repente desaparecen sin más, una mueca de dolor se convierte en un medio círculo de tonos agudos, antes algo escondidos, los músculos de mi cara se han relajado. Sin remordimientos, un beso y un abrazo que lo son todo para mi.
Aquel no sé qué se vuelve a mover dentro, me duele, me hace vomitar palabras que me oprimían los pulmones, letras escupidas, pero muy bien pensadas.
Oigo crujir cadenas, abrirse candados, y sin entender por qué mi cuerpo está ligero, un peso se ha ido de mi. A esto le sigue una carcajada, una sonrisa, otro beso.
Creo que esto es mi FELICIDAD


"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

martes, 6 de marzo de 2012

Quizás

Puede que por miedo a lo que pase, a lo que digan o no. Por temblar ante el éxito o el fracaso, por la indiferencia, el dolor, la alegría o el éxtasis más absoluto y maravilloso de todos.
Siempre miedo a dar un paso hacia delante y decir "¡Basta! Aquí elijo yo"
Sin embargo, sigue siendo así, día tras día

[Y aquí se acaba mi inspiración, otro día más sin poder retomar mi vida en un papel...]

lunes, 5 de marzo de 2012

ESPEJO-PÍLDORA-DISECADO

Estoy sentada, quieta, con mi mirada fija en frente a mi espejo, En él tengo mis recuerdos pegados y enmarcados en cuadrangulares neuronas.
Soy insensible, me siento inmutable y perdida ante esto que llaman vida. La compararon con un camino, creo que se han equivocado y la salida se ha perdido, también puede que Darth Vader la haya escondido en la oscuridad de la noche.
Mi cara... me fijo y aclaro la vista... Es intemporal, parece disecada por el tiempo. No se mueve, ni siquiera parece que la sangre la recorra, aquellos alegres músculos que salían como felicidad están en busca y captura.
Oigo a mi cerebro, le dice a mi mano: arriba, centro, introducir. ¡Mierda! Otra vez sin píldora en la mano, tocará curar la vigésimo primera mordedura... Echo de menos esas grageas mágicas, si, como las de Harry Potter.




"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

Es tuya modernilla!

sábado, 11 de febrero de 2012

¿De qué te sorprendes?

Sentir como te queman los pulmones, como tus brazos se sobrecargan de energía y tu boca se llena de incontinencia verbal.
Las manos te duelen de la rabia, y todo el cuerpo te empieza a sudar... El calor sube a tus mejillas mientras dos lágrimas caen de tus ojos, empezando Abril.
Te imaginas en un lugar lejano, encima de una roca, mirando al cielo. Intentas quitarte de la cabeza lo que siempre ronda por ella, machacándote, quitándote las fuerzas noche tras noche, deseando tu muerte.
Pero sólo queda callar, olvidar, perdonar, llorar, seguir y marcharse al fin para no volver nunca más.
Buscas desesperadamente ese sitio con el que a veces sueñas, donde no recordar nada, no sufrir, no dañar.
Aunque te digan que llorar es bonito, que es ese sentimiento que te hace ser humano, que te hace pensar... Yo digo: ojalá fuese una mosca, así tendría una corta y estúpida vida sin sentido. Total, ¿qué es si no lo que yo vivo?


"Pode que só sexa unha rapaza con moito tempo de lecer..."

martes, 24 de enero de 2012

Tormenta de frases sin sentido

Últimamente las palabras son obsoletas para mi, un te quiero significa lo más artificial que se me puede presentar, ni siquiera "quiero besar tu sonrisa" me suena cálido.
Puede que sea yo la rara, o quizás el mundo esté cambiando tanto que me cambia a mi a la vez. Sí, puede que esos mareos que siento en ocasiones sean vertiginosos choques de minúsculas partículas que cambian el sentido en el que una gota de lluvia puede convertirse en la inspiración de una aspiración a poeta, o algo que se pueda describir con palabras.
Ojalá a veces pudiera conseguir describir todo lo que siento mediante palabras, el problema es que se me entremezclan todas en la mente...



Camino hacia el supermercado

A veces me gusta imaginarme que estoy siendo la protagonista de una película, una película demasiado real para ser únicamente ficción. La luz que consigue atravesar las pálidas nubes es perfecta para este drama de enredo, es blanca, tenue y oscura a la vez....
Además mi cabeza me hace sentir irreal, mareada, sin respiración, dormida, soñando una nueva pesadilla de rutina...


domingo, 15 de enero de 2012

No sé que escribir, me apetece hacerlo pero tengo tanto que contar y tan pocas palabras que simplemente las expresaría gritando... A veces sienta tan bien hacerlo que sería el medicamento adecuado.

Pero la única palabra que me describe ahora es miedo, tengo tanto que temblaría si pudiera.
Pongamos el ejemplo de un objeto tan preciado como tu vida misma: tienes tanto miedo de perderlo que te preocupas día tras día para mantenerlo intacto, y si tiene sentimientos, sabiendo que ya no es un objeto, intentas hacer todo lo posible para ver que es feliz, incluso arriesgas la tuya propia.

Quizá siga más tarde, pero ahora tengo hambre y no me apetece pensar mucho más, por ahora ya me llega, quizás con el estómago lleno piensa más, y espero que mejor...